Amor vincit omnia.

Blog 181 Joke is het behoorlijk zat. Al sinds de bestraling is het onmogelijk geweest om door te slapen. Haar stoelgang is weer als vanouds. Soms is er rust, maar dat was het dan. Hollen heeft geen enkele nut meer. Negen van de tien keren heeft ze al een vieze broek. De deur uitgaan is onmogelijk. Het AMC is haar enige uitje. Naar buiten gaan, al was het maar om boodschappen te doen? Mee de veste op om de honden uitlaten? Te moe, geen lust, angstig voor een vieze broek. Een zere poeperd, incomateriaal die volgescheten dagelijks  per pak worden afgevoerd. Dat kleine beetje controle die ze had is foetsie. Uitzendingen van 24 kitchen die steeds vaker door de pauzeknop wordt onderbroken dan door de reclameblokken. De emotionele barometer vertoont grote schommelingen. Voor het slapen een paar minuten haar rug masseren. Het ontspant. Twijfel, hoop, angst, woede, vaak staren naar niets. Life sucks. Het is maandag, heel vroeg weer op. Voor Joke geen ontbijt, maar zo goed mogelijk ervoor zorgen dat haar darmen leeg zijn. De onwil straalt er van alle kanten uit. Ze wil niet, maar de wetenschap dat haar linker nier naar de gallemiezen kan gaan is ook geen prettige vooruitzicht. En dan die drain, en de urinezak. Weer iets onbekends. Weer een ingreep. Ze zal er toch een beste tijd mee rondhobbelen. Gatver! Wachten tot ze klaar is. Eerst een roesje, dan aanprikken, bijkomen...duurt een uurtje. Maar na een kwartier staat ze weer voor mijn neus. De verdoving was plaatselijk. Bleek neusje, opgelucht dat het eropzit. Met de urinezak en wel een meter plastic in een  boodschappentas worden we naar urologie gestuurd om verdere uitleg. Nu heeft ze wel de juiste materialen en ik weet wat ik moet doen. Gewapend met alvast een verschoning voor over vijf dagen zoeken we, via via, de gastenlounge op. Over twee uur wacht er weer een bestraling.