Amor vincit omnia.

Blog 177 Het heeft allemaal geholpen. Alle lieve gedachtengolfjes, alle krampen van het duimendraaien, alle directe en indirecte steun, HIEPERDEPIEPHOERA!!! Er zit niets verdachts in de botten, en de tumor in de buik blijkt behandelbaar. Er wordt drie weken bestraald, in combi met chemo in pilvorm. Na afloop moet dat ding dan eruit gesneden worden. Raar hè, zo blij, terwijl Joke weer in een waterval duikt. Maar wéér flikt ze het. Wéér gaan we een curatief traject in. Als we hier uitkomen mogen we echt zeggen dat Joke VIJF keer met dr. Death heeft gedanst, en als winnaar tevoorschijn kwam. Maar ondertussen kreeg ik de laatste paar weken bezoek van een heel sinistere  vreemdeling. Naast alles wat Joke en ik al beleefden kwam daar een heel grauwe eend in mijn bijt. Die eend heette Afscheidnemen. Afscheidnemen op afstand, onbekend qua tijd. Ik kan niet zeggen dat het een mooie eend is. Het is niet dat er afstand tussen ons ontstond, maar meer een voorwetenschap van het eens los laten. En ja, het geeft een ontzettende onrust. Mijn zicht was slechts een handbreedte ver. Ik heb er weinig over gelezen, maar heb het wel een paar keer in documentaires gezien. In onder andere 'Leven in een boze droom', werd je als kijker heel diep door de emoties ervan geraakt. Heel lang geleden had ik het er met een collega over gehad. Zijn zoontje had een hersentumor en hij nam constant afscheid van zijn kind. Het was steeds 'de laatste keer dit,.....', al werd die laatste keer een paar keer herhaald. Ook met mijn schoonmoeder maakte ik het mee. Zij nam in fases afscheid. Het begon met het sorteren van haar juwelen. Deze ring werd voor die weggelegd, enz. Ook is over dat afscheidnemen een fantastische film gemaakt. In The bucket list nemen twee mannen afscheid van het leven door het afstrepen van een lijst nog te beleven mannendingen. We hebben er met plezier naar gekeken, en Joke maakte zelfs een lijstje samen met Jetty, haar zuster. Zelf wou ik niets toevoegen. Het voelde op dat moment voor mij als dat ik al afscheid van Joke nam. Ze hebben het ook nooit meer gedaan. Ook de afgelopen periode werd geen list gemaakt. Ik bereidde me eigenlijk de afgelopen tijd al voor op een zo intens mogelijk genieten van wat we nog samen zouden doen. Ik bereidde me voor op een periode om net als al die andere echte levensgenieters de dagen te plukken. Zolang als het ook zou duren. Eén jaar? Drie? Nog langer? Het is zo voorbij. Over en uit. Joke en ik kregen ondertussen steeds meer gerichte gesprekken. 'Wat als' werd 'wanneer het'. Want het was geen 'als' meer, het was zekerheid geworden. Het afscheid was onherroepelijk. Enige zwevende factor was het wanneer. En ineens is daar dus dat mogelijke  uitstel. Ineens waren de inzichten veranderd. Ineens  stond de tijd even op een fijne manier stil, werd de nacht onderbroken door een heldere straal. Ineens werd ons een zakje hoop toegeworpen. Ineens mogen we misschien afscheid nemen van het afscheidnemen. Maar ja, ik  sla wel gemakshalve de komende zware periode over. Ik ga er al vanuit dat de tumor in de buikholte luistert naar aanwijzingen en  doet wat ie moet doen. En dat MOET! En dan was daar gisteravond de epische, heroïsche afloop van de strijd van Maarten van der Weijden. Het was een gevecht van hoop. Zijn eindigen was totaal geen verliezen. Het vergt een groot mens om toe te geven dat het niet meer gaat. Zijn pijn en onbering werden een heel nuttige ontlading voor Joke en mij. Al ons dansen op het slappe koord kwam tot een emotionele uitbarsting. Uren hebben we met tussenpozen huilend tegen elkaar gehangen. Moe en doorwaakt, leeg gepiekerd. Dat is niet te stoppen. Wat mochten we verwachten? Wordt het de dood? De gladiolen? We gaan er wéér voor. Leg de rode loper maar uit op de Via Gladiola. Joke komt eraan.