Amor vincit omnia

Blog 178 Lieve allemaal. Joke en ik lezen heel veel, maar reageren niet altijd op wat jullie schrijven. Maar ieders verhaal is ons aller verhaal. Het is nooit alleen op zich staand. We hotsebotsen allemaal in de zelfde lekke tobbe. De een rekt, de ander probeert op te krabbelen. De een nadert zijn einde, de ander laaft zich aan het wonder van zijn wedergeboorte met ongekend volle teugen. Waar de ene blog stopt, begint een ander met zijn verhaal. Angst en hoop dansen hand in hand met het leven en de dood. Allemaal dansen we zonder dat we hele zure galappels met een parasiet erin kunnen ontwijken. Alle gifbekers moeten leeg. Oudgedienden, nieuwelingen, geliefden. Joke kankert al vanaf eind mei '13, met onderbrekingen, en ik hobbel noodgedwongen mee. Net als al die anderen. Al die jaren vloeiden uit tot een onzalig feest van herkenning. Wéér dit, wéér dat. Toch ervaren we soms weer nieuwe dingen, zoals laatst, het afscheidnemen. En nu sluipt een bekende, angst, weer in ons. De deur naar curatief is dan wel geopend, maar niet wijd. Het kiertje is echt maar een kiertje. Een zuchtje tegenwind is al genoeg om die deur in de komende storm dicht te blazen. Er werd afgelopen week een probleem met een nier gevonden. Het buisje tussen de nier en de blaas dreigt dichtgeknepen te worden door de tumor. Nu maar hopen dat het gezwel dus krimpt. Die storm, die begint maandag. Ook wij gaan er, met toch meer angst en beven dan de vorige keren, wéér voor. Morgen is het zondag. Morgen mogen we nog doen of het onze neus is die bloedt. Maandag begint voor Joke de afdaling van weer een waterval die begon met het onderzoeken naar wat er toch met die vermaaldelijde pouch was. Onderzoeken die nu hun vruchten moeten gaan afwerpen. Morgen doen we niets. Morgen....verplichte rust......als dat lukt.