Amor vincit omnia

Blog 168. Angst....twijfel.....kwaad.....hoop.....moe. In en in moe. Moe van doorstane gedachten, van weer doorwaakte nachten. Dat woordje verdacht hè,  die deed het. Je kan wel zeggen dat we het moeten parkeren, maar dat gaat niet. Het is te vaak gebeurd. Te vaak hebben we een dreun gekregen. Ik zei het al eerder, wie ooit werd gebeten door die krab met zijn zwaard, is voor altijd getekend. Met in- en uitwendige littekens. Wat nu weer? Waarom weer? Die verdachte lymfeknollen, die kutzooi.... Houdt het dan nooit op? Zo draaide het de afgelopen weekend almaar rond. Ik was onderweg naar het Centraal station toen Joke me belde. Ze was net gebeld door het AMC. Het was goed dat ze aan de bel trok. Ze zou vandaag sowieso tijdens het groot overleg besproken worden. Nu waren ze er eerder bij, en kon er eerder gebeld worden. Een aardige stem vertelde haar dat er snel gehandeld ging worden. Morgen al moet er via een bloedtest gekeken worden of haar nieren goed werken, want er moet volgende week dinsdag al een CTscan gemaakt worden. Er wordt namelijk met een contrastvloeistof naar tumoren gezocht. Dan worden ook meteen de longen en lever bekeken. Nog diezelfde dinsdag zou ons de uitslag verteld worden. Er werd ook meteen een mogelijk behandeltraject voorgespiegeld. Eerst bestralen, dan de verdachte lymfeklieren eruit. Daar gaan we weer. Weer door een molen van onderzoeken. Weer holde ik zonder mijn dienst te hebben gedaan naar huis. Weer vliegen we elkaar jankend in de armen. Wéér......zijn we er weer optijd bij? Jakkes, was die pouch nou maar ons enige probleem. Maar, dat zelfde misbaksel heeft er wel voor gezorgd dat het verdachte gezien werd. Daar hou ik me maar aan vast, dat we er hopelijk weer vroeg genoeg bij zijn.