Amor vincit omnia

Blog 167. En wat als.......? Tja, zulke gedachten zijn helaas onlosmakelijk verbonden met enge ziektes waarbij de kans op overleven in procenten wordt gemeten. Want het is gewoon heel reëel om te stellen dat de kans op het terugkomen van kanker groot is. Hoe vaak hoor je niet dat er na de schoonverklaring toch weer een onrustige plek wordt gevonden, of een uitzaaiïng met slechts één afloop mogelijk. Dat heeft Joke zelf gehad. Met wel twee andere soorten zelfs. Die gedachten komen bij mij ook te pas en te onpas. Vaak kan ik ze dan na enige overpeinzing weer op hun eigen plekje zetten. Maar vannacht lukte me het niet. Vannacht wou die stroom niet stoppen. Mijn gemaal bleef pompen door een woordje in Jokes dossier. VERDACHT! Iets was verdacht recidive. Op de plaats waar nog slechts een restantje endeldarm is. Verdacht. Is er dan al iets? Zou er mogelijk iets weer de kop op kunnen steken? Hoe zou het zijn als Joke toch...? We hebben tenslotte al een paar keer richting de hemelpoort gelopen, waarbij ik op de stoep achter zou blijven. Hoe hou ik me dan staande? Dan is mijn leven nog maar half. De honden? Die geven troost, maar kunnen haar leegte nooit opvullen. Zal ik dan ooit de weer de zon zien? Zal ik dan ook die kracht hervinden die ik al zovaak bij anderen zag? Hedy, Theo, Fred, Marion, Ieneke, al die partners en kinderen die achterbleven, hoe hebben jullie dat gedaan? Heelt de tijd echt alle wonden? Het zou struisvogeltje spelen zijn als ik zou ontkennen dat mij dat niet kan overkomen. Maar door al dat geroer spatte er ineens een druppeltje op met een spiegelend effect. Steeds was ik degene die achterbleef. Maar, ik ben ook maar een mens van de dag. Wat als ik nou als eerste die poort open? Dat Joke achterblijft? Zal ze dan ook ooit weer haar prachtige lach lachen? Een nieuw leven met een man die haar verdient opbouwen? Dat die ander net zo'n fijn maatje en rots in de branding zal zijn en probeert er altijd daar te zijn als ze dat nodig heeft? Dat was de kern van mijn nachtelijke woelen geweest, dat Joke mogelijk alleen blijft. Ik hoop zo lief, dat ook wij ooit kunnen zeggen dat er leven is nadat één van ons is weggevallen. Dat we niet alleen de zon zien, maar ook weer de warmte voelen. Maar, laat me dat epistel dan toch  maar voor de eerstkomende 50 jaar voor me uit schuiven. We zijn eenvoudigweg nog veel te kort saam.