Amor vincit omnia

Blog 161. Wat nu weer? Afgelopen zaterdagnacht gaf Joke bij het opstaan van de wc een gil van pijn. Al tijden slaap ik niet meer op haar, maar dit moest ik wel horen. Het werd zo erg dat ik besloot om in plaats van naar het Spoor, spoorslags naar de huisartsenpost te gaan. De arts vermoedde, na flink met Jokes linkerbeen te hebben gedraaid, dat het iets met een spier kon zijn. We moesten maar ibuprofen naast de tramadol gaan gebruiken. Het hielp. Maar helaas, alleen die zondag. Maandag ging het steeds erger. Dinsdag maar weer naar de huisarts. Nu een röntgenfoto en mag diclofenac soelaas brengen. Hielp welgeteld een ochtend. Vanochtend wéér naar de huisarts. Nu maar over op nog zwaarder geschut. Maar hij vond ook dat het niet zo mocht doorgaan. Er moest gehandeld worden. Volgens mij is hij een fan van Churchill. Die schreef slechts één woord op een briefje om zijn staf op te trommelen. 'Action!' Per direct werd een afspraak bij een orthopeed voor morgen geregeld. Door alle commotie, en mogelijk ook door de vreemde combinaties van pijnstillers raakte Joke weer in een verstopping. Dus als extraatje mocht ik haar een klysma toedienen. Gelukkig waren we er dit keer èn snel, èn met een voor haar geschikte klysma. Maar leegloop en pijn gaan niet samen, dus was de gang naar de wc steeds weer een martelgang. Gelukkig werd de pil nog voor een zoveelste keer braken opgenomen. Een pil met tig bijwerkingen. Ook het zien van koek met zo'n roze suikerlaag is mogelijk. Even in de gaten houden maar. Maar de ergste pijn is gelukkig onder controle. Morgen maar eerst naar de orthopeed.