Amor vincit omnia

Blog 162. De heupen zijn goed. Zover zijn we al. Vogende week wordt er een MRI gemaakt. Dan hoopt de orthopeed meer te kunnen zeggen. Ook werd een bloedmonster genomen. Het zoeken is nu richting de weke delen. Misschien een scheurtje in een kapsel? En hoe graag ook wij twee onderzoeken willen laten overlappen, deze MRI wordt niet gecombineerd met het onderzoek naar de pouch. Weer hollen we dus, weer moet ik een beroep doen op mijn leidinggevende. Weer regisseert een ander ons leven en hollen we van en naar verschillende onderzoeken. Maar we hebben wel iets geleerd van de vorige keren. Dit keer laten we Stitch niet steeds toe bij alles wat er thuis gebeurt. Zeer tegen zijn instincten in sturen we hem steeds weg. Hij snapt er geen snars van, zo kijkt hij ook. Maar we houden vol. We hebben namelijk meegemaakt dat hij zich niet zozeer dominant over Joke voelde, maar haar niet meer als zijn bazin zag. Ze heeft echt weken moeten vechten alvorens hij haar weer als dusdanig erkende. Dat overkomt ons niet meer, hoe schitterend en ontroerend het ook is. Wij hebben mogen ervaren wat er zo mooi in allerlei documentaires over wolven wordt getoond. De wolf is een zeer sociaal wezen. Al is Stitch het nog voor slechts een fractie, zijn gedrag vertelt ons dat zijn insticten oeroud zijn.