Amor vincit omnia

Blog. 158. Een collega heeft het heel moeilijk. Moeilijk, want hij kan de keus van zijn vader niet plaatsen. De ene dag lachten ze nog samen, de volgende dag maakten medicijnen een einde aan zijn vaders leven. In zijn ogen was er nog geen sprake van onnodig lijden. Maar, wat is dat, lijden? Is daar een definitie voor? Ik denk het niet. Ik denk dat een ieder lijden op zijn eigen manier uitlegt. Mijn collega wou zijn vader niet kwijt. Zijn vader was niet alleen zijn maatje, maar ook zijn link met de voor hem zo interessante oude tijd. Ze deelden de zelfde liefde voor muziek uit de oude doos. Zeg 'Ratpack', en een straal enthousiasme en flarden van liedjes komen je tegemoet. Of zeg tweede wereldoorlog, Hiroshima. Ze konden er dagen over bomen. Maar dat lijntje is er niet meer. Voorgoed doorgesneden. 'Hoe kon ie, wat een egoïst'. Zomaar uit het leven stappen? Weet hij niet wat hij mij aandeed?' 'Wie is hier de egoïst?' vroeg ik hem. Jij? Je vader? Uit jouw oogpunt kan ik het me heel goed voorstellen dat jij je vader mist. Je was er nog niet klaar voor om als wees door het leven te gaan. Het is een vorm van egoïsme wat heel goed te begrijpen is. Maar, hoe zou jouw vader het hebben beleefd? Zijn lijden heeft een andere dimensie. Pijn? Ziek voelen? Misselijk? Pillen en poedertjes te over om het te verhelpen. Wie weet, misschien wou hij het verschrikkelijke, mogelijk langdurige aftakelen niet meemaken. Nu is hij nog wilsbekwaam. Nu is hij nog de man zoals hij herinnerd wil worden. Of wou hij misschien jullie niet met het zelfde, langdurige aftakelen opschepen. Je vader koos, nadat gebleken is dat er geen verbetering meer mogelijk is, voor een korter, maar nog vol van kwaliteit leven. Zijn keuze om het lijden te verkorten kan om zoveel verschillende redenen zijn. Op welke manier het ook gebeurt, in mijn ogen is het een daad van liefde. Dat het een moeilijke beslissing is die de ene keer door iedereen wordt gesteund, en de andere keer op weinig begrip kan rekenen neemt niet weg dat het hier een daad van genade betreft. Na een uur gingen we weer rijden, hij richting Breda, ik naar Amsterdam. Beiden nog vol van ons gesprek. Ik leerde dat gemis tot onbegrip kan leiden, en hoop dat hij nu meer begrip heeft voor de keus van zijn vader.