Amor vincit omnia

Blog 159. Zijn de kleine dingen die het doen...die het doen.....zijn de kleine dingen die het doen! Maar ze kunnen iets nog kleiners flink laten uitbarsten. In ons geval is dat kleine een pilletje met hormonen. Al een beste tijd slikt Joke geen antihormoon pilletjes meer.  Haar gestel gaf aan dat het misschien beter was om ermee te stoppen. Maar daar er geen verbetering volgde, werd in overleg met de oncoloog afgelopen week weer met letrozol begonnen. Na een paar vrij drukke dagen en nog slechtere nachten werden we vanochtend zonder enige tijdsdruk of wc bezoek lekker wakker. Niet helemaal okselfris, maar toch. We hadden een punt achter een bepaalde gedachte gezet. De druk was eraf. Aldus begonnen we de dag met een opgeruimd gemoed. Tot ik dus door mijn eigen stommiteit (klinkt vriendelijker dan kortzichtigheid) een prachtige hangplant eigenhandig de nek omdraaide door dat ding een onvrijwillige duikvlucht te laten maken. Alle bloemen meters verspreid. De takjes geknakt. Normaal gesproken was het zo van: ' aah, wat jammer....'. Maar vanochtend was dat anders. De teleurstelling van het afblazen van dat wat we dachten dat zou kunnen en de restvermoeidheid brachten Joke in no time tot ontploffen. En ze kon niet stoppen. Wat ze ook tegen zichzelf zei, het stormde maar door in haar hoofd. Normaal zou ze er helemaal niet van streek zijn geweest. Zulke dingen gebeuren nou eenmaal. Vandaag dus niet. Het duurde uren. Tot ze een gedachtensprongetje maakte. 'Hey..', zei ze. Ze knipte nog net niet met haar vingers als Wicky de Viking, maar die zei dan : 'eureka!' Dit gevoel komt me bekend voor. Dat niet kunnen stoppen. Dat onredelijke. Dat door drammen. Dat had ik ook toen ik met de hormonenkuur begon. Toen schrok ik ook zo van mezelf. We gaan maar beginnen met het in de gaten houden of er meer van die erupties komen. Dan kunnen we alsnog beslissen of we ermee doorgaan of niet. Tja, die hormonen....daar zijn hele veldslagen mee begonnen.