Amor vincit omnia

  • Openbaar blog
  • vrijdag 23 februari 2018
  • 894 x gelezen
Blog 156 Gisteren gingen we met de honden naar de Schoorlse duinen. Als honden en natuurliefhebber moet je daar zijn geweest, al is het maar eens in je leven. Gisteren was het dus onze beurt om dit paradijsje te bezoeken. Alles werkte mee. Mijn rooster gaf mij als dienstopdracht op een zonnige, schitterende dag de R van rust. Voorbereidingen treffen hoeven we amper, want Jokes rugtas is 24/7 gereed met alle noodzakelijke materialen. Alleen eerst nog snel wat lozen en als extra wat loperamide en een poedertje om haar darmen in toom te houden innemen. Na een klein uurtje klimmen we eindelijk de duinen in. De honden hollen, wij volgen op een meer gezapige tempo om toch niet te snel buiten adem te zijn. Nou, moe zijn we amper geworden. Misschien komt het door het klimmen, of misschien gewoon omdat haar lichaam zich wou ontlasten, maar er werd al na de tweede helling aan de bel getrokken. Tja, terug naar het Staatsbosbeheer gebouw was te ver. In je broek doen is ook niet verstandig, want wat er uitkomt is nat en scherp. Armoe is troef. Ondanks uitgebreide voorbereidingen zegt Jokes lichaam dus iets heel anders. 'Er moet spul eruit, nu!' Er rest dan niets anders dan snel reageren. Net als thuis, of in het dorp. Dan is een wc dringend gevraagd. Maar die zijn in die duinen nou net niet daar waar wij al waren. Dan is een lief jou aan andermans blikken onttrekkend bosje een zeer aantrekkelijk alternatief. Bosjes? In die duinen? Oei.......die waren er niet. Bomen? Zat. Heuveltjes? Ook zat, maar niet om dat wat heel nodig is te doen. Kuilen? Pfffffff.....geen een die geschikt is. Dan moet het maar daar waar de bomen enigszins helpen. Aldoende kon Joke zich toch een paar keer, terwijl we onderweg waren naar een echte wc, verschonen. Ik stond steeds op strategische plekken op de uitkijk. Stitch die haar wilde helpen. Mensen die net te ver waren om iets te zien. Het was echt behelpen. Lichtelijk gefrustreerd stapten we weer in de auto. Maar, de duinen waren echt prachtig. Wij komen er weer, wij zeggen het met bomen.
Reageren
Volgend blogbericht

7 reacties

Ik bemerk tot mijn schrik dat er een glimlach op mijn gezicht is als ik je blog lees.
De reden is bizar de manier van beschrijven geniaal
Herken het van tijdens de chemo ook tijdens het uitlaten van de hond en nog geen blad aan de bomen en struiken.
Ik had het aan de kinderen verteld en wat krijg ik als surprise mijn eigen mobile depo-dog :).
Joke en Tom ik bewonder jullie.
Kus Marieke


Laatst bewerkt: 23/02/2018 - 12:21
Reageren
Hoi Sari en Anne. Zo'n avontuur is iets wat heerlijk is te doen. Lekker een frisse neus. Alleen die darmen, hè. Het maakt wel een eventuele herintrede van de stoma sterker. Maar dan gaat Joke wéér een mogelijk zware tijd tegemoet. Wéér een gevaarlijk traject in. Het is niet zozeer de operatie, al is die nooit simpel, maar meer het gekietel aan haar darmen. Maar we blijven gaan hoor. Liefs Tom
Laatst bewerkt: 27/02/2018 - 20:28
Reageren
Hoi Tom en Joke! Ha, herkenbaar hoor.. Ik klim ook geregeld in de duinen onder het prikkeldraad door om te ontlasten. Dan komen de poepzakjes van Tommy goed van pas. Mijn kinderen vinden het zo spannend, dat zij tegenwoordig ook in de duinen willen plassen! 😂

Groet Maria
Laatst bewerkt: 03/03/2018 - 14:30
Reageren