Amor vincit omnia

  • Openbaar blog
  • maandag 15 januari 2018
  • 566 x gelezen
Blog 152. Alice, still Alice. Zo heet de film die Joke en ik hebben opgezet. Een film over een hoogopgeleide vrouw van pas rond de vijftig. Zo jong, en toch al Alzheimerpatiënt. Echt een mooie, ingetogen film over een verschrikkelijke toekomst. Net als kanker, of als zoveel andere aandoeningen. Ik heb de film niet afgekeken. Ik kon het niet. Haar weten wat er gaat komen. De toenemende eenzaamheid, verwardheid, angst. Het maakte me ontzettend verdrietig. Het bracht mijn eigen ontelbare angsten om Joke te verliezen weer naar boven. Mijn wanhoop werd daar voor me in een prachtige film gespiegeld. Ik weet dat het gespeeld is. Maar mijn hart voelt wat anders. Mijn hart vertelt me dat ik heel vaak ook die angst voelde. Die angst wil ik niet voelen. Maar het verdwijnt nooit meer. Ik dacht dat ik mijn bovenkamer aardig had opgeruimd. Kastjes zonder sleutels, geseald, onvindbaar in een heel ver hoekje gepropt. Ik wil me een toekomst zonder mijn lief niet voorstellen, niet zien. Niet in mijn engste dromen, niet in een film. Nooit. Ik houd me voor dat al ons leed slechts van voorbijgaande aard is. Dat de langste nacht slechts een voorspel is van een prachtige zonsopgang. Dat sluimeren, dat onderhuidse, bah. Ik ben bang voor die pijn.
Reageren
Volgend blogbericht

4 reacties

GvD Tom, het is ook bijna altijd hetzelfde. Zware nederlagen, kleine overwinningen. Alles gaat door, onze moeder, de aarde, met of zonder ons, We moeten leren, leren van wat we meemaken en delen wat we geleerd hebben. Dat doen we, een beetje, hier. Toch?
Liefs voor jou en Joke.
Laatst bewerkt: 15/01/2018 - 20:35
Reageren
Ik weet wat je bedoelt Tom, Je denkt alles onder controle te hebben tot er weer iets gebeurt dan word je weer keihard terug geworpen. het komt en gaat, zo heb je goede en slechte dagen probeer maar te genieten van de goede dagen een te hopen dat er steeds meer goede komen groetjes aan Joke
Laatst bewerkt: 15/01/2018 - 22:08
Reageren
Wat eerlijk Tom en wat een intense liefdesverklaring aan Joke. Helaas hebben we niemand het eeuwige leven en willen we niemand ons lief verliezen. Maar zulke enge ziektes kunnen we niet wegvegen Het is de kunst te genieten van de goede momenten en iedere dag vieren dat je samen bent. Dan kun je de angst ook wel aan. Ik hoop dat jullie nog heel veel jaren mogen genieten samen. En ik heb de film Still Alice ook gezien Ik weet niet wat het ergste is. Iemand bij leven al kwijt raken is zwaar. Ik doe vrijwilligerswerk bij Alzheimerpatiënten en zie ook daar de ellende net als bij mensen met kanker. Dus ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Ik weet nog steeds niet wat mij van tijd tot tijd de meeste angst aanjaagd. Weer kanker krijgen of Alzheimer? Ik hoop en bid geen van beiden maar wie ben ik? Groetjes Anne
Laatst bewerkt: 17/01/2018 - 22:15
Reageren