Amor vincit omnia

Blog 151 Onzichtbaar zijn de krachten achter de dapperste strijders. De Onzichtbaren. Zo worden ze vaak genoemd. Stil en gebogen als de zijbeuken van een kathedraal. Stevig verankerd tijdens alle stormen, ondanks dat ze gebukt gaan onder hun last. Hun lot is net zo verbonden aan kanker als waren ze de patiënt zelf. They can't run, they can't hide. Puppets on a string. Kanker voert niet alleen de regie van hun gezamenlijke  film, maar eist ook nog eens de leiding over de muziek en de choreografie. Alleen, die stille, dat ben ik niet. Ik ben ook niet onzichtbaar. Ik ben in staat om mij te reflecteren. Nare berichten, positieve, leuke, angstige. Ik heb geleerd om me te uiten. Maar ik ken ook andere verhalen. Verhalen over partners die er zijn. Rotsvast, maar minder goed in staat om uiting te geven aan hun gevoel. Ik wil graag ook hun een stem geven. Een gezicht, een identiteit. Net als mantelzorgers, verdienen partners erkenning. Een dag. Een bloemetje. Wat dan ook. Want partners zijn niet alleen verzorgers. We zijn ook geliefden. Wij zijn niet slechts van nine to five aanwezig. We zijn niet roostergebonden. Want al zijn we niet thuis, in ons hart zijn we er altijd. We kunnen moeilijk of zelfs geen afstand doen. Hoe het ons ook wordt gegund, hoe nodig het nemen van een uur of dag voor ons zelf is, zo gaat het niet bij ons. Werken of ontspanning zoeken geeft bij lange na niet die rust die beoogt wordt. Het is onmogelijk. Net als voor ouders met een doodziek kind. Een wezenlijk deel van jezelf doet zeer. En als er dan iets gebeurt terwijl je er niet bent.......verschrikkelijk. Het is mij een paar keer overkomen. Maar er bestaat geen "partner van" dag. Voor geliefden geen artikel, geen televisie. Alleen de pijn, de angst. Het antwoord op de ,,hoe zal het vandaag gaan?" vraag zal de ene dag zwaarder vallen dan de andere. Maar die vraag blijft altijd om ons heen draaien. Net als de vraag over onze toekomst. Hoe schoon is je geliefde? Hoelang mogen we nog samen zijn? Zelf dacht ik na de borstkanker, nadat de oncoloog ons vertelde dat Joke schoon was verklaard, dat de hele wereld weer aan mijn voeten lag. Juichend vlogen we het ziekenhuis uit. Schoot ik me daar toch een gigantische bok. Vaak genoeg zegt Joke me dat ik haar Hero ben. Dan zoekt ze Bette Middler op YouTube op, en zingt luidkeels, of juist heel ingetogen mee. Ligt aan hoe haar vaantje die dag wappert. En enige tijd geleden liet Joke me een gedicht lezen. Het verwoordde haar bewondering voor mij. Voor mijn onvoorwaardelijke steun, liefde, begrip. Hoe erg haar buien ook moge zijn, hoe ernstig de toestand soms kan zijn, weglopen doe ik niet. En met mij alle andere "partners van". Het gedicht, Bewondering, komt uit het boek "Ze zal weer vliegen" van Jolanda Smit. Het gaat over haar dochters gevecht tegen kanker. Een kontkrummel nog, en dan al zo te moeten vechten voor haar leven. Het kan ook heel goed gebruikt worden om "partners van" even in het zonnetje te zetten. Dit gedicht mocht ik heel lief voor mijn blog gebruiken. Dank nogmaals hiervoor. Ik wil en hoop hiermee vandaag alle partners een erkenning en een gevoel van verbondenheid te geven. Vandaag, de eerste dag van de tweede week van 2018. Zomaar een dag in het voorjaar. In mijn kalender staat vanaf vandaag elke 8e januari Partnerdag.

Bewondering.

Sterker dan ik ooit had kunnen denken Moediger dan ik voor mogelijk had gehouden Vrolijker dan ik mag verwachten Onze rots in de branding Bevecht elke storm zonder aarzeling Doorstaat het gevecht dat haar wordt aangedaan Keer op keer Ik ben zo trots Woorden schieten te kort Ik voel eindeloze bewondering