Amor vincit omnia

Blog 150. Het jaar is al een week oud. We zijn moe, uitgehold. De laatste weken was er geen dag dat we geen wekker nodig hadden. Naar de MDL arts, naar familie, boodschappen doen vanwege de feestdagen, en naar nog veel meer. Maar nu ff niets. Nu is het tijd voor een pas op de plaats. De rust is weergekeerd. Vandaag heb ik eindelijk echt vrij. Alle versiering weg en opgeborgen, geen slag Brussel, geen visite........niks geen program voor vandaag. Alleen lekker met Joke op de bank. DVD's, afstandbediening bij de hand. De laatste hapjes, snacks en chocolaatjes komen op tafel. Kaarsen zijn aangestoken, en onwillekeurig komt het gesprek op wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurde. Jaren waarin we meer beleefden dan normaal zou zijn in 7 jaar. Jaren die meer achtbanen telden dan er in heel de wereld te vinden zijn. Maar vooral ook jaren waarin je of kon verdrinken, op drift raken, of juist het sterkste in elkaar kon laten ontvlammen. Wij ontvlamden. Niet op een explosie manier, maar op een krachtige, warme, liefdevolle manier. Als de een stuk ligt, neemt de ander de handschoen op. En zo bouwen we op elkaar. Daarom ook Amor vincit omnia. De wetenschap dat je er niet alleen voor staat geeft rust. Hoeveel moeten het niet in hun eentje rooien? Wij vinden dat zo ontzettend knap. Zoveel dapperheid, kracht. Al pratend viel ons het schijnsel van een brandende kaars op. Het glas en de lamellen vervormden tot twee innig verstrengelde handen. We wilden deze symboliek delen met hen die geen helpende hand hebben.