Amor vincit omnia

Blog 149. Oudjaar. Onze zwager Theo is een geboren en getogen, 70 jaar oude westfriese eik. Diep geworteld en onverwoestbaar. Frisse blik, een rollende lach. Zegt, zonder de ander neer te sabelen, waar het op staat. Hij is wat we zeggen, niet alleen een heer, maar ook nog eens een moordgozer. Moordgozer in de allerbeste zin van het woord. Geniet van het leven, waardeert heel erg de kleine dingen die een ander voor hem doet. Een simpel kopje koffie wordt al op een zeer welgemeende manier de hemel in geprezen. Zijn stopwoordje is ook al zo'n prachtige, krachtige boodschap. Hííerlijk.....zo zegt hij het altijd. Hííerlijk. Het woord alleen al. Hij geeft Joke en mij onwetend altijd een boost. Een lekkere, weldadige boost van warmte. Dat zeggen we sindsdien ook naar elkaar toe. Daarmee verwoorden we alles eigenlijk wat ons op dat moment een fijn gevoel geeft. Smurfen zouden ,,smurf" zeggen. En het valt ons op dat we het heel vaak tegen elkaar zeggen. Hííerlijk! De afgelopen jaren waren ronduit turbulent. We roetsjten als razende Roelants holderdebolder door de tijd. De ene uitbarsting werd amper verwerkt of de andere cycloon kwam weer in aantocht. Never a dull moment, hoogstens tijd om op adem te komen. 2017 vormde hierop geen uitzondering. Afgelopen februari had Joke weer een operatie, nu om de stoma op te heffen. Maanden vechten om er bovenop te komen. Darmen die nog steeds niet datgene willen doen waar we op hoopten. Het verbeteren van haar conditie ging ten koste van haar mobiliteit. We toeren zelfs met een porta potti in de auto langs 's heren wegen. Joke werd enige tijd geleden door de UWV arts voor 100% afgekeurd en heeft nu geen enkele werk of financiële druk meer. Een geestelijke omslag van zich eerst afgeserveerd voelen naar een leven als bijna pensionado volgde. Maar een gedeeltelijke afkeuring zou ons ook zeer onwelkom zijn geweest. Mixed feelings dus. Nu rest nog slechts het genieten van haar vrijheid, en de wetenschap dat ons gezamenlijke vrij zijn sneller komt dan als ze niet afgekeurd zou zijn. Tja....waar een deur gesloten wordt, gaat elders een andere open. Ze is nu, naar Algemeen Beschaafd NS jargon, bijna ontspoord. 1maart is het echt zover. Camperkampeerplannen hebben weer vastere grond onder luchtbandfundamenten. Luchtkastelen binden we vast aan een touwtje in de hoop dat ze ooit vaste vorm krijgen. Lieve collega's verloren hun partner aan onze gezamenlijke grootste gemene deler. Maar desondanks was 2017, net als alle voorgaande jaren trouwens, eentje waarvan Joke en ik zeggen, het was hííerlijk! We hebben elkaar. Het jaar werd zelfs voor een paar dagen met het allermooiste wat er bestaat versierd. Het sneeuwde. Prachtig! De allerlelijkste drol transformeert in een liefelijk wit hoopje. De afgelopen kerstdagen vierden we met een diner op de 24e, en een gezellige lunch op de 1e. Daarna moest ik aan de bak en bracht ik de rest van de dagen in de trein door. Ook gezellig, maar toch. En nu? Nu is het weer gedaan, another year is over. Het is tijd om jullie en ons allemaal een hííerlijk 2018 toe te wensen. Het leven is nou eenmaal dodelijk. Neem alles dus niet te serieus, we overleven het toch niet. Maar blijf zoeken, en raap alle zakjes hoop die je op je pad vindt op. Dan kan je daar je rugzak mee aanvullen. Wij blijven in ieder geval knettergek doen. Het kind in ons is niet op de vlucht geslagen. HÍÍERLIJK.