Amor vincit omnia 14

14 Ziekenhuizen. Zou dat kunnen? Een nieuw werkwoord? Ik ziekenhuis, jij ziekenhuist, wij ziekenhuizen. We zeggen toch ook dat we treinen? Nou, wij hebben vandaag geziekenhuisd. Kofschip......nee. Dus in de voltooide tijd met een d. Kwart voor tien in de auto. Dan om half elf voor een intake bij de radioloog, dan twee maal een CT om de plaats van bestraling te bepalen. De eerste keer was er sprake van werkweigering. Voor ons niet geheel onbekend. Onze reizigers worden vrij regelmatig op een onvrijwillige manier getrakteerd op een schitterend uitzicht op een stilstaande weiland. Hup, gauw ergens een hapje en bakkie doen en verder door naar het VU in Amsterdam. Met de trein. Daar hadden we een lang gesprek in een klein, ongeventileerde kamer met de klinisch geneticus om te kijken of de familie banden aangehaald moeten worden. Dat gaat via bloedonderzoek, en later door weefselonderzoek van de verwijderde darm. Dus was de laatste halte het bloedprikstation. Het nummertjessysteem werkte voortreffelijk, en met een beste vertraging werd Joke uiteindelijk zes buisjes bloed armer gemaakt. Mocht genetisch iets gevonden worden, dan kan dat ook gevolgen hebben voor de rest van de familie. Over zes weken weten we meer. Als we thuis komen is het bijna zes uur. Eerder dan we dachten, want soms betekent een vertraagde trein gek genoeg dat je een aansluiting juist haalt. De honden blij, wij uitgewoond. Koken doen we vandaag maar niet meer. Een pizza van Appie H is ook eten. Hè hè, we zitten. Oven in de voorverwarmstand, Joke die er als een dartboard uitziet met wel drie bulls eyes, tevreden honden, drankje, voeten bevrijd van knelsokken en warme schoenen. Ben ik nog wat vergeten? Oh ja, mijn verenvangst was wel heel bijzonder. Er lagen wel twee sperwer veren op mijn pad bij het uitlaten van de honden zöeven. En Joke die ontroerd een post van MiekeK voorlas. Wordt vervolgd.