Amor vincit omnia 15
15
Met verbazing kijk ik naar Joke. Na het ziekenhuizen waren we uitgewoond. Echt, we zaten er flink doorheen. Maar na een sapje en een pizza was het gedaan met alle moeiigheid. Ze heeft weer praatjes, ging stoeien met de honden, filmpje. Aan niets is te zien dat ze een hele drukke dag plus aftrek van zes buisjes bloed achter de rug had. Haar veerkracht is heel sterk. Ze vertelde de klinisch geneticus dat ze het liefst gisteren al geopereerd was. Ze is er klaar voor.
Ik heb ondertussen zelf ook mijn voorbereidingen getroffen. Ik heb ondervonden dat Joke niet de hele dag alleen kan zijn. Dan wordt ze onrustig. Dat uit ze op verschillende manieren. De ene keer gaat ze even lopen, de andere keer extra lang de honden uitlaten. Maar vaker botviert ze het op mij uit. Dat begint met een heel klein woordje bij het appen. Eigenlijk met de manier waarop ze dan iets schrijft. Daar heb ik een feilloos radarsysteem voor. Het kan van alles zijn. Stomme toeristen die in de stad in de weg lopen, een van de honden die iets verkeerd deed, of weet ik veel wat voor reden. Alles kan. Vraag me niet hoe ik het weet, ik weet het. Dan escaleert het binnen enkele minuten. De toon wordt met elk appberichtje erger, steeds gemener. Dan wil ze me raken. Maar dat wil ze niet, dat meent ze niet. Ze moet haar onrust kwijt. Ze wil me helemaal geen pijn doen. Het doet haar zelf ontzettend veel verdriet dat ze me zo kwetst. Dat doet ze bij niemand anders. Ze kan eenvoudig niet stoppen. Als ik dan thuis kom is het een en al tranen van spijt. Soms raakt het me heel erg, soms minder. Het ligt aan wat er allemaal wordt geschreven en aan hoe ik me op dat moment voel. Soms denk ik dat ze haar gal nog niet voldoende kwijt is, dan gooi ik extra olie op haar vuur. Dan haal ik haar na een tijdje uit haar nare bui door haar onderwerpen een andere kant op te draaien. Maar ik kan er niet altijd goed tegen. Dan heb ik slecht geslapen, of ben ik grieperig of wat dan ook. Dan stop ik het ,,gesprek” al snel en zeg dat ze moet stoppen. Dan zeg ik meteen dat het me te veel pijn doet. Ik moet tenslotte ook nog een trein vol met passagiers veilig van a naar b begeleiden. Zo’n bui zorgt voor heel veel negatieve energie en vergt op den duur steeds meer tijd om van bij te komen.
Ik denk wel dat ik snap waarom ze het op mij afreageert. Het is een kwestie van vertrouwen. Dan bedoel ik niet dat ze weet dat ik niet wegloop of zo iets. Ze vertrouwt mij zo dat ze zichzelf kan zijn. Ze hoeft zich niet groot te houden, geen toneelspel te spelen. We hebben afgesproken nooit tegen elkaar te liegen. Wees jezelf, ook al doe je er de ander pijn mee. Dan kunnen we er over praten en alle ribbels van het laken glad strijken. Omdat ik dat dus de vorige keer meemaakte, heb ik met mijn leidinggevende vanochtend af kunnen spreken dat ik alleen de vroegste diensten draai. Dan slaapt Joke nog als ik al werk, en heeft ze nog maar een paar uur alleen te zijn. Ik krijg meer tijd om haar te helpen, en heb zelf ook meer tijd om thuis te zijn.
Wordt vervolgd.
Met verbazing kijk ik naar Joke. Na het ziekenhuizen waren we uitgewoond. Echt, we zaten er flink doorheen. Maar na een sapje en een pizza was het gedaan met alle moeiigheid. Ze heeft weer praatjes, ging stoeien met de honden, filmpje. Aan niets is te zien dat ze een hele drukke dag plus aftrek van zes buisjes bloed achter de rug had. Haar veerkracht is heel sterk. Ze vertelde de klinisch geneticus dat ze het liefst gisteren al geopereerd was. Ze is er klaar voor.
Ik heb ondertussen zelf ook mijn voorbereidingen getroffen. Ik heb ondervonden dat Joke niet de hele dag alleen kan zijn. Dan wordt ze onrustig. Dat uit ze op verschillende manieren. De ene keer gaat ze even lopen, de andere keer extra lang de honden uitlaten. Maar vaker botviert ze het op mij uit. Dat begint met een heel klein woordje bij het appen. Eigenlijk met de manier waarop ze dan iets schrijft. Daar heb ik een feilloos radarsysteem voor. Het kan van alles zijn. Stomme toeristen die in de stad in de weg lopen, een van de honden die iets verkeerd deed, of weet ik veel wat voor reden. Alles kan. Vraag me niet hoe ik het weet, ik weet het. Dan escaleert het binnen enkele minuten. De toon wordt met elk appberichtje erger, steeds gemener. Dan wil ze me raken. Maar dat wil ze niet, dat meent ze niet. Ze moet haar onrust kwijt. Ze wil me helemaal geen pijn doen. Het doet haar zelf ontzettend veel verdriet dat ze me zo kwetst. Dat doet ze bij niemand anders. Ze kan eenvoudig niet stoppen. Als ik dan thuis kom is het een en al tranen van spijt. Soms raakt het me heel erg, soms minder. Het ligt aan wat er allemaal wordt geschreven en aan hoe ik me op dat moment voel. Soms denk ik dat ze haar gal nog niet voldoende kwijt is, dan gooi ik extra olie op haar vuur. Dan haal ik haar na een tijdje uit haar nare bui door haar onderwerpen een andere kant op te draaien. Maar ik kan er niet altijd goed tegen. Dan heb ik slecht geslapen, of ben ik grieperig of wat dan ook. Dan stop ik het ,,gesprek” al snel en zeg dat ze moet stoppen. Dan zeg ik meteen dat het me te veel pijn doet. Ik moet tenslotte ook nog een trein vol met passagiers veilig van a naar b begeleiden. Zo’n bui zorgt voor heel veel negatieve energie en vergt op den duur steeds meer tijd om van bij te komen.
Ik denk wel dat ik snap waarom ze het op mij afreageert. Het is een kwestie van vertrouwen. Dan bedoel ik niet dat ze weet dat ik niet wegloop of zo iets. Ze vertrouwt mij zo dat ze zichzelf kan zijn. Ze hoeft zich niet groot te houden, geen toneelspel te spelen. We hebben afgesproken nooit tegen elkaar te liegen. Wees jezelf, ook al doe je er de ander pijn mee. Dan kunnen we er over praten en alle ribbels van het laken glad strijken. Omdat ik dat dus de vorige keer meemaakte, heb ik met mijn leidinggevende vanochtend af kunnen spreken dat ik alleen de vroegste diensten draai. Dan slaapt Joke nog als ik al werk, en heeft ze nog maar een paar uur alleen te zijn. Ik krijg meer tijd om haar te helpen, en heb zelf ook meer tijd om thuis te zijn.
Wordt vervolgd.
1 reactie