Amor vincit omnia

Blog 133. We leven steeds meer in onze eigen staatsloterijshow. We geven ontiegelijk meer dan dat er gewonnen wordt. Een borst, dikke darm, endeldarm, een flinke hap kwaliteit van leven. Veel moet Joke laten, nog meer moet gedaan worden. Heel veel extra's, de krenten in de pap? Het kan slechts bij de gunst van de heilige peristaltiek. Een lappendag die binnen no time tot iets vloeibaars verging. Een bruiloft die abrupt verlaten wordt, en een daarna flink oversture Joke omdat het niet langer ging en prompt huilend in de auto in slaap kukelt. Het kan niet meer. Niet zoals toen. Vroeger. Het confronteert haar steeds meer. Ik ben nog maar een oud wijfje.......En dan nog geen drieënvijftig. ,,Waar heb ik je mee opgescheept, lief?": vraagt ze dikwijls. Logische vragen, gedachten. Daar heeft ze nog geen balans in gevonden. De wonden ploppen als ballonnen omhoog. Hoe goed ze het ook doet, hoeveel girlpower ze ook heeft, één ballonnetje is genoeg. Maar winst is er natuurlijk ook. Ze neemt steeds meer stappen om de regie over haar lijf in handen te krijgen. Wel of geen brood, welke groenten, een joint of een verdamper? Welke adviezen zijn nuttig? Zal er sowieso ooit een goed evenwicht komen? Ik denk het niet. Ik denk dat er slechts sprake is van steeds weer het wiel moeten uitvinden om je tobbe enigszins laveerbaar te houden. Net als bij de staatsloterij......je verliest. Geheid! Maar dat neemt nooit weg dat de grootste prijs het leven zelf is. Wij hotseknotsen met fikse blauwe plekken toch maar mooi richting honderd jaar samen onder de elektrieke deken.