Amor vincit omnia 12

Ik vlucht. Net als bij Joke, begint het in mij te dringen. steeds dieper. Het besef doet steeds meer pijn. Joke appte dat ze een gezonde portie fruit op had. een rode grapefruit. Een grapefruit. Het gezondetendenken staat me ineens ontzettend tegen. Bullshit. Het helpt niets. Joke is het bewijs. Niet roken, matig drinken, supplementen a tot en met z. Bah. liefst wil ik weg, samen met Joke naar Utopia. weg van zorgen, ziektes. Weg uit tranendal. Vluchten naar een stom, onbereikbaar waanbeeld. Het gaat niet. Het bestaat niet. alleen die kut kanker. Het viel me zelf op dat de manier waarop ik tot nu toe schreef, was of het een soapserie betrof, een doktersroman. Met cliffhanger en al. Het ging niet over de vrouw met wie ik wel twee honderd jaar onder een elektrieke deken zou willen kruipen. Zo'n vlucht, daar ben ik mee bezig. Ik vluchtte in veilige woorden. Over de afgelopen jaren. Over het nu. Over mijn emoties, die, net als toen, geen tijd hadden om naar boven te drijven. Toen holde ik mee en kregen gevoelens geen tijd. Nu zijn we uitgehold, maar ging ik toch weer hollen. weer vlucht ik weg uit de pijn. Deze blog, die A4tjes, die gaan over een ander stel. Niet over mijn Joke. Niet over mij. Ik voel het steeds harder branden in mij. Achter mijn ogen. In mijn maag. Straks ga ik weer naar Joke. Die kan niet vluchten. Gezwellen houden haar op haar plaats. Er zijn voor haar maar twee routes. naar de arena en vechten, of naar het mortuarium. Vluchten kan niet meer. Ook niet voor mij. Alleen mijn pijn verzachten. Er voor Joke zijn, haar leed proberen mee te dragen, te dragen tot aan de deuren van de OK is al een soort balsem. Ze is dapper, mijn Joke. De dapperste persoon die ik ooit in mijn leven ben tegen gekomen. Zij vlucht niet. Ze bereidt zich voor op het gevecht. Weer. Net als twee jaar geleden. Ik wel. Weer vlucht ik. Weer in woorden die ik deel. Het schrijven is mijn vlucht. Het over de door mij geschreven woorden met Joke praten is mijn balsem. Het met jullie mogen delen is mijn troost. Soms gaat het gemakkelijk. Vaker zoek ik naar woorden. In woede ram ik de woorden in slechts minuten erin.

5 reacties

Verdomd lastig, deze plek op de 'bijrijdersstoel' in jouw blogs zie ik alle emoties en gevoelens van mijn man voorbijkomen. Geen benijdenswaardige positie waarin je verkeert en ik heb me dan ook heel vaak afgevraagd wat nou moeilijker is; het zelf moeten ondergaan of aan de zijlijn te moeten toekijken. Heel veel sterkte voor jou en de liefde van je leven. Liefs, Rita

Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14