Amor vincit omnia

Blog 120 De nachten zijn onrustig. Twintig kilometer scheiden ons. En anders zorgen darmgeisers bij Joke wel voor slaaponderbrekingen. Ook begon ze doorligplekken te krijgen. Gelukkig kunnen we daar zelf iets aan doen. Rozenolie lichtjes opbrengen in combinatie met het zitten op een schapenvacht hebben hun nut bewezen. En verder? De TPV zorgt voor de nodige voeding, terwijl alle lust tot eten tot vanochtend helemaal niet aanwezig was. Wel probeerde ze desondanks toch om iets te eten. Dan ging het van proberen om een hapje onbestendig voer naar binnen te werken. Als Joke dan na heel veel pogingen om toch maar twee kattenhapjes binnen te houden steeds maar weer met lede ogen moet toekijken hoe het alsnog in een spuugzak verdwijnt, verdampt alle positivisme geleidelijk weer in het niets. Tot vanochtend dus. Ineens had ze met smaak gegeten. Heel klein beetje, maar met smaak. Wow, nu niet meteen de vlag in top en blèren dat het de goede kant op gaat. We hebben al te vaak deksels op de neus gekregen. Vandaag werd in ieder geval nog niet één keer een spuugzak door een verpleegkundige meegenomen om te worden gewogen. Ook de ontwatering komt beter opgang. Zeg nou zelf, dat waterdunne wat ze eruit gooit, kan ik toch onmogelijk ontlasting noemen? Nu, nu dat er heel voorzichtig vezels in haar systeem komt, zal er zachtjes aan ook meer brij vorming komen. Duimduimduim!!!!