Amor vincit omnia 11
16-augustus.
Ach, het is maar kanker…….het kan altijd erger. Zei ik dat? Kan het me niet herinneren. Nee, volgens mij zei Joke dat. Wat was nou het geval? Een buurvrouw verderop in de straat is van de week overleden. Zomaar. Ze deed een keukenkastje open en dat was het. Hartstilstand..Niets aan te doen. Aan een hartaanval valt nog te sleutelen. Maar een hartstilstand? Dan is er niets meer te doen. Over en uit. Tenminste, dat werd ons verteld. Ze was nog geen veertig en liet een jong gezin achter. Het is al dagen het gesprek in de straat. Verschrikkelijk. Er was geen tijd om afscheid te nemen, of om over een komend afscheid te praten. Waren er bepaalde wensen? Ik denk zelf dat er in zo’n jong, normaal gezond gezin vrijwel nooit aan zoiets wordt gedacht. Een dooienpolis, daar blijft het meestal wel bij. Waar voor je je verzekert is nog lang niet aan de orde, toch? Dat overkomt ons niet, dat is nog zooooooo ver weg.Eerlijk gezegd dacht ik er vroeger ook zo over. Nu praten wij er meer over. Maar het blijft nog steeds bij slechts vage praatjes. Wat wil jij voor muziek? Of, wil jij met je voeten naar boven of naar beneden? Naar beneden scheelt wel in de premie, dat scheelt een kruiwagentje aarde om mijn grote waffel te bedekken. Wordt het Hazes, Elvis, of toch maar een muziekje van de Havenzangers? Zover zijn wij al. Lekker lacherig en vaag, zo vaag mogelijk. Want het op papier zetten geeft een gevoel van een echt naderende dood. Lariekoek. Weet ik ook wel, maar wij hebben er nog geen tijd voor. Wij willen samen de eerst volgende honderd jaar nog meemaken. En struisvogeltje spelen doen anderen al.Want ik weet tenminste wat ik wil. Voor mij geen gewroet van die enge friemelbeestjes aan mijn lieve hamertenen, ik word gecremeerd. Ik zit er even doorheen. Mijn nacht was er een van kan veel beter en vooral langer. Maar vadertje tijd is onverbiddelijk en dirigeerde me om vijf uur, weliswaar met een lief melodietje, van mijn plekkie naast Joke richting de douche. Eenmaal op mijn werk vertel ik meteen aan mijn collega dat ik wel werk, maar niet helemaal van deze aardbol ben. Weer vertel ik alles wat er met Joke aan de hand is en dat ik daarom mogelijk anders reageer dan dat men gewend is. Ik blijf dat steeds herhalen, behalve bij hen die het al weten. Zo verzeker ik me ervan dat ze een oogje op me houden en op hun hulp mag rekenen. De hele dag kwam ik collega’s tegen die heel lief en belangstellend naar Joke vroegen. Op een gegeven moment brak me dat op. Ik werd het een beetje zat. Niet om over haar te praten, want ze is nou eenmaal mijn favoriete onderwerp van gesprek, maar om maar door te moeten praten. Willem Duys werd opgevolgd door Ivo Niehe, ik moet het samen met m’n uppie doen. Dan komt er een moment dat ik alleen maar naar het geluid van de trein wil luisteren.
Hup, de auto in, met wel 90km per uur naar huis racen (suunigheid) en ff heerlijk tegen mijn meissie aanschurken. Dan niet te laat naar bed, want er rammelt niet lang daarna een hoogst irritant melodietje naast mijn oor.
Ach, het is maar kanker…….het kan altijd erger. Zei ik dat? Kan het me niet herinneren. Nee, volgens mij zei Joke dat. Wat was nou het geval? Een buurvrouw verderop in de straat is van de week overleden. Zomaar. Ze deed een keukenkastje open en dat was het. Hartstilstand..Niets aan te doen. Aan een hartaanval valt nog te sleutelen. Maar een hartstilstand? Dan is er niets meer te doen. Over en uit. Tenminste, dat werd ons verteld. Ze was nog geen veertig en liet een jong gezin achter. Het is al dagen het gesprek in de straat. Verschrikkelijk. Er was geen tijd om afscheid te nemen, of om over een komend afscheid te praten. Waren er bepaalde wensen? Ik denk zelf dat er in zo’n jong, normaal gezond gezin vrijwel nooit aan zoiets wordt gedacht. Een dooienpolis, daar blijft het meestal wel bij. Waar voor je je verzekert is nog lang niet aan de orde, toch? Dat overkomt ons niet, dat is nog zooooooo ver weg.Eerlijk gezegd dacht ik er vroeger ook zo over. Nu praten wij er meer over. Maar het blijft nog steeds bij slechts vage praatjes. Wat wil jij voor muziek? Of, wil jij met je voeten naar boven of naar beneden? Naar beneden scheelt wel in de premie, dat scheelt een kruiwagentje aarde om mijn grote waffel te bedekken. Wordt het Hazes, Elvis, of toch maar een muziekje van de Havenzangers? Zover zijn wij al. Lekker lacherig en vaag, zo vaag mogelijk. Want het op papier zetten geeft een gevoel van een echt naderende dood. Lariekoek. Weet ik ook wel, maar wij hebben er nog geen tijd voor. Wij willen samen de eerst volgende honderd jaar nog meemaken. En struisvogeltje spelen doen anderen al.Want ik weet tenminste wat ik wil. Voor mij geen gewroet van die enge friemelbeestjes aan mijn lieve hamertenen, ik word gecremeerd. Ik zit er even doorheen. Mijn nacht was er een van kan veel beter en vooral langer. Maar vadertje tijd is onverbiddelijk en dirigeerde me om vijf uur, weliswaar met een lief melodietje, van mijn plekkie naast Joke richting de douche. Eenmaal op mijn werk vertel ik meteen aan mijn collega dat ik wel werk, maar niet helemaal van deze aardbol ben. Weer vertel ik alles wat er met Joke aan de hand is en dat ik daarom mogelijk anders reageer dan dat men gewend is. Ik blijf dat steeds herhalen, behalve bij hen die het al weten. Zo verzeker ik me ervan dat ze een oogje op me houden en op hun hulp mag rekenen. De hele dag kwam ik collega’s tegen die heel lief en belangstellend naar Joke vroegen. Op een gegeven moment brak me dat op. Ik werd het een beetje zat. Niet om over haar te praten, want ze is nou eenmaal mijn favoriete onderwerp van gesprek, maar om maar door te moeten praten. Willem Duys werd opgevolgd door Ivo Niehe, ik moet het samen met m’n uppie doen. Dan komt er een moment dat ik alleen maar naar het geluid van de trein wil luisteren.
Hup, de auto in, met wel 90km per uur naar huis racen (suunigheid) en ff heerlijk tegen mijn meissie aanschurken. Dan niet te laat naar bed, want er rammelt niet lang daarna een hoogst irritant melodietje naast mijn oor.