Amor vincit omnia 10
10
,,Ik wil niet dat jij mijn verzorger wordt.’’ Zo’n opmerking komt niet zomaar uit de lucht vallen. Nu, terwijl ik deel 10 schrijf, ga ik er zelf pas over nadenken. Waar komt dat vandaan?Ik wil niet pretenderen dat ik DE VROUW begrijp, ik ben ook maar een kerel. Maar Joke begrijpen doe ik wel, denk ik. Niet altijd meteen, soms achteraf. In dit geval dus veel later.
Ruim voor we naar de huisarts gingen, had Joke een heel emotionele bui. Die bui was een afsluiting van een onrustige week. Haar haren deden alles wat zij maar niet wou. Kleren die niet lekker zaten. De honden konden geen goed doen. De toeristen in ons stadje waren dit….de DM’s (dorps malloten) waren dat. Overal was wel wat op te merken. Zelf had ze daar het meeste last van. Ze werd verdrietig omdat ze zo kregelig deed. Dat verdiepte de dip weer. Als we het erover hadden zei ik wel dat ze er zelf het meeste last van had. Na het eten brak de bui los. ,,En ik wil dat je met beide handen en voeten op je hart belooft dat je niet alleen achterblijft als ik ga hemelen……ik ben niet meer mooi genoeg voor je….ik heb een plastic tiet….dat stomme bloed bij mijn ontlasting…..het werk dit…het dorp dat…..wat zie jij nog in mij…”Het was heftig. De tranen rolden over haar wangen als ik haar in mijn armen nam. Zo’n groot verdriet. Nu denk ik:,,Ja, was dat misschien ontlading van een onrust in haar? Voelde ze iets, zonder er de vinger op te kunnen leggen? Ik denk het wel. Joke was als kind mediamiek begaafd. Ze zag dingen die ik niet zal benoemen. Later heeft ze zelf gezegd:,, Stop, ik wil dit niet meer!!” Dat was ook de laatste keer geweest. Zou het mogelijk een combinatie zijn geweest van zich zorgen maken en iets voorvoelen? Op dat moment vond ik het een overdreven gedoe. Nu denk ik dat ze voelde dat we in een vliegende storm een berg moesten gaan beklimmen waarvan de heren doktoren ons zouden vertellen dat de zwaarte heel zwaar wordt, maar dat Jokes genezing het doel is.
We zijn nu weer een gesprek verder. Omdat er mogelijk een tijdelijke stoma wordt geplaatst heeft de stoma verpleegkundige al een en ander verteld. Vlak voor de operatie zal er nog een plaats op de buik worden bepaald voor de stoma.
De afgelopen dagen waren verschrikkelijk voor Joke. De tumor in haar endeldarm drukt al een tijdje op de zenuwen die doorgeven dat haar endeldarm vol zit. Dat stopt niet. Ze heeft dan ook al dagen aandrang. Dan komt er amper iets. Logisch, als je wel dertig keer per dag naar de WC holt. Maar de druk op haar anus blijft. Het gevolg is dat ze last krijgt van een aambei die onder spanning blijft. Ze kan zich amper bewegen, zitten of liggen brengen ook geen verlichting. Weer worden er zalfjes gehaald, dit keer zelfs vaseline met lidocaïne. Ijsklontjes in washandjes geprobeerd. Advies gevraagd aan medebloggers. Het enige wat echt hielp was een warm bad. Maar ja, je kan toch niet een hele dag in bad liggen? Gisteren ging ik op een holletje naar de plaatselijke speelgoedwinkel en kocht de kleinste maat zwemband. Je gaat echt van alles proberen. Gelukkig, de band geeft een beetje lucht. De huisarts zei wel dat je lichaam na een paar dagen het bloedpropje zelf opruimt en dat de zwelling en de pijn zullen afnemen. Haar ongemakken hebben er wel voor gezorgd dat ze eindelijk begint te beseffen dat het de Joke show is, niet de ver van mijn bed show.
Vandaag, 15-augustus. Mijn nachten zijn rustiger. Ondanks dat ik wel een keer per nacht wakker schrik en dan maar naar de WC ga. Dan zie ik dat Joke woelt of ook wakker wordt. Maar dat was niets vergeleken met de afgelopen twee nachten. De warmte zorgde dat er van slapen weinig kwam. Dat zou normaal weinig problemen geven, ware het niet dat vanochtend mijn wekker weer om half vijf afging. Ik had namelijk met mijn chef afgesproken dat ik weer ga beginnen met werken, zolang er niets op de agenda staat. Ook op zaterdag rijden treinen, dus…Joke heeft ,,alleen’’ last van haar aambei, en is nog niet hulpbehoevend. Toch ging ik met een rot gevoel de deur uit. Redt ze het wel? Gaat het wel met drie honden? Ze kan nog van alles. Het is een grote meid. Toch maak ik me zorgen. Nodeloos. Ach, ik geef het maar toe, ik miste haar.
Wordt vervolgd.
,,Ik wil niet dat jij mijn verzorger wordt.’’ Zo’n opmerking komt niet zomaar uit de lucht vallen. Nu, terwijl ik deel 10 schrijf, ga ik er zelf pas over nadenken. Waar komt dat vandaan?Ik wil niet pretenderen dat ik DE VROUW begrijp, ik ben ook maar een kerel. Maar Joke begrijpen doe ik wel, denk ik. Niet altijd meteen, soms achteraf. In dit geval dus veel later.
Ruim voor we naar de huisarts gingen, had Joke een heel emotionele bui. Die bui was een afsluiting van een onrustige week. Haar haren deden alles wat zij maar niet wou. Kleren die niet lekker zaten. De honden konden geen goed doen. De toeristen in ons stadje waren dit….de DM’s (dorps malloten) waren dat. Overal was wel wat op te merken. Zelf had ze daar het meeste last van. Ze werd verdrietig omdat ze zo kregelig deed. Dat verdiepte de dip weer. Als we het erover hadden zei ik wel dat ze er zelf het meeste last van had. Na het eten brak de bui los. ,,En ik wil dat je met beide handen en voeten op je hart belooft dat je niet alleen achterblijft als ik ga hemelen……ik ben niet meer mooi genoeg voor je….ik heb een plastic tiet….dat stomme bloed bij mijn ontlasting…..het werk dit…het dorp dat…..wat zie jij nog in mij…”Het was heftig. De tranen rolden over haar wangen als ik haar in mijn armen nam. Zo’n groot verdriet. Nu denk ik:,,Ja, was dat misschien ontlading van een onrust in haar? Voelde ze iets, zonder er de vinger op te kunnen leggen? Ik denk het wel. Joke was als kind mediamiek begaafd. Ze zag dingen die ik niet zal benoemen. Later heeft ze zelf gezegd:,, Stop, ik wil dit niet meer!!” Dat was ook de laatste keer geweest. Zou het mogelijk een combinatie zijn geweest van zich zorgen maken en iets voorvoelen? Op dat moment vond ik het een overdreven gedoe. Nu denk ik dat ze voelde dat we in een vliegende storm een berg moesten gaan beklimmen waarvan de heren doktoren ons zouden vertellen dat de zwaarte heel zwaar wordt, maar dat Jokes genezing het doel is.
We zijn nu weer een gesprek verder. Omdat er mogelijk een tijdelijke stoma wordt geplaatst heeft de stoma verpleegkundige al een en ander verteld. Vlak voor de operatie zal er nog een plaats op de buik worden bepaald voor de stoma.
De afgelopen dagen waren verschrikkelijk voor Joke. De tumor in haar endeldarm drukt al een tijdje op de zenuwen die doorgeven dat haar endeldarm vol zit. Dat stopt niet. Ze heeft dan ook al dagen aandrang. Dan komt er amper iets. Logisch, als je wel dertig keer per dag naar de WC holt. Maar de druk op haar anus blijft. Het gevolg is dat ze last krijgt van een aambei die onder spanning blijft. Ze kan zich amper bewegen, zitten of liggen brengen ook geen verlichting. Weer worden er zalfjes gehaald, dit keer zelfs vaseline met lidocaïne. Ijsklontjes in washandjes geprobeerd. Advies gevraagd aan medebloggers. Het enige wat echt hielp was een warm bad. Maar ja, je kan toch niet een hele dag in bad liggen? Gisteren ging ik op een holletje naar de plaatselijke speelgoedwinkel en kocht de kleinste maat zwemband. Je gaat echt van alles proberen. Gelukkig, de band geeft een beetje lucht. De huisarts zei wel dat je lichaam na een paar dagen het bloedpropje zelf opruimt en dat de zwelling en de pijn zullen afnemen. Haar ongemakken hebben er wel voor gezorgd dat ze eindelijk begint te beseffen dat het de Joke show is, niet de ver van mijn bed show.
Vandaag, 15-augustus. Mijn nachten zijn rustiger. Ondanks dat ik wel een keer per nacht wakker schrik en dan maar naar de WC ga. Dan zie ik dat Joke woelt of ook wakker wordt. Maar dat was niets vergeleken met de afgelopen twee nachten. De warmte zorgde dat er van slapen weinig kwam. Dat zou normaal weinig problemen geven, ware het niet dat vanochtend mijn wekker weer om half vijf afging. Ik had namelijk met mijn chef afgesproken dat ik weer ga beginnen met werken, zolang er niets op de agenda staat. Ook op zaterdag rijden treinen, dus…Joke heeft ,,alleen’’ last van haar aambei, en is nog niet hulpbehoevend. Toch ging ik met een rot gevoel de deur uit. Redt ze het wel? Gaat het wel met drie honden? Ze kan nog van alles. Het is een grote meid. Toch maak ik me zorgen. Nodeloos. Ach, ik geef het maar toe, ik miste haar.
Wordt vervolgd.