Moeder met borstkanker
Hallo,
Mijn naam is Nikki en ik ben 22 jaar. Ik woon al 4 jaar op kamers en in november 2016 kregen mijn moeder, broer, vader en ik onverwachts te horen dat mijn moeder borstkanker had. Vanaf toen zijn we in een soort achtbaan gegaan van meer dan een jaar.. chemotherapie, mn moeder kaal, amputatie en radiotherapie. Ik ben veel thuis geweest afgelopen jaar om mijn moeder, maar ook vader en broer, zoveel mogelijk te kunnen steunen en ontlasten. De tumor had slechter gereageerd op de chemo dan verwacht en dus kreeg mn moedwr nog extra nabehandeling in de vorm van chemopillen die ze niet heeft afgrond omdat dit te zwaar voor haar was. Ze is nu in principe schoon, maar mogelijk verdwaalde gemuteerde cellen in haar lichaam zijn niet volledig uitgesloten (kan niet gecheckt worden..) Er is zo'n 20% kans op terugkomst (wij zeggen liever 80% kans dat het goed gaat).
Alles is dus nu goed met mijn moeder. Het is een harde klap geweest en mijn vader, broer en ik merken dit eigenlijk nu pas echt. Alle 3 zijn we moe en zitten we meer thuis. Dit is niet erg, dat gaat wel over, maar wat ik heel moeilijk vind is de onderliggende angst.. ik ben zo bang dat het terug komt, en dat we dan niet zoveel geluk hebben.. ik probeer hier niet te veel aan te denken, maar soms kan ik deze gedachten niet onderdrukken...
Is er iemand in een soortgelijke situatie? En hoe gaan mensen er mee om? Het lijkt mij fijn om hier met mensen over te kunnen praten!
Liefs, Nikki
5 reacties
Heel veel sterkte Nikki ! warme groet Cecylia
Wat een moeilijke en zware periode voor jouw, je moeder en iedereen om jullie heen. Zelf heb ik geen kinderen, maar ik kan wel een beetje aangeven hoe ik met mijn eigen angst op terugkeer om ga. 3 jaar geleden is er bij mijzelf borstkanker geconstateerd, ik was toen 32.
Zodra de kanker weg is, komt de angst op terugkeer. Eerst had ik hierzelf totaal geen last van, in tegenstelling tot een aantal mensen om mij heen. De angst op terugkeer overviel me pas later en beheersde mijn doen en laten. Ik ben positief ingesteld en heb op een dag redelijk radicaal de knop omgezet. De angst kan terugkomen, dat is zo. Mijn onbezorgde en vanzelfsprekende idee dat ik onbezorgd en gezond 95 zou worden is weg. Maar ik kan er wel voor kiezen hoe ik leef. Ik leef nu liever zo onbezorgd mogelijk mijn leven met de kans dat de kanker terugkeerd en dat ik dan, hoe verdrietig ook, kan terugkijken dat ik tenminste een fijne tijd heb gehad. Dan dat ik me hele tijd zorgen maak en de angst mijn gevoel laat beheersen en ik alsnog 95 wordt en moet concluderen dat ik al die tijd angstig en bezorgd ben geweest en niet heb genoten van de mensen en ervaringen om me heen.
Deze instelling neemt de zorgen en angst niet weg, zeker niet als ik een lichamelijk ongemak/onvolkomenheid tegenkom. Maar het zorgt er wel voor dat ik niet in dat gevoel blijf hangen en het engigzins in de hand heb. Ik geef op zijn tijd de angst en emotie even de ruimte, want het is een stress-gevoel dat wel gelucht moet worden. Maar daarna pak ik mijn leven weer op om er zo voor te zorgen dat de tijd die er nog mag komen, of dat nou 5 jaar is of nog 60 jaar, zo leuk mogelijk maak.
Ik weet niet of je iets aan dit antwoord heb, omdat het in jouw geval om de angst op terugkeer bij je moeder gaat. Maar ik denk wel dat het wellicht ook zou kunnen werken bij een angst over iemand anders. We hebben geen invloed op of de kanker terugkeert of niet, wel op hoe we omgaan met de situatie. Hoe moeilijk en pittig dit op zijn tijd ook is.
Daarnaast wat ook goed helpt is tijd. Hoe langer de kanker weg blijft, hoe minder/beheersbaarder de angst wordt. Ook steeds meer met andere (leukere) dingen bezig zijn helpt hierin. Het zal nooit helemaal weg gaan, maar het is wordt wel minder nadrukkelijk en intens.
In ieder geval heel veel sterkte en kracht toegewenst. Positiete groet Knor