Depressief van de chemo
Ik heb nu twee chemokuren gehad van de 6 die er gepland staan. Als ik kijk hoe die chemokuren zijn verlopen, dan valt het eigenlijk best mee. Natuurlijk voel ik dat al mijn cellen in mijn lijf afbreken, ik heb een vieze smaak in mijn mond en vind alles vies smaken. Ik ben een aantal dagen licht misselijk en voel me draaierig. Ook heb ik steeds het gevoel dat ik ga omvallen. Maar al deze ongemakken duren een paar dagen. Daarna wordt het wel weer beter. Maar wat ik het ergste vind, is dat ik me zo ontzettend depressief voel in die dagen. Ik voel me niet mezelf. In die dagen moet ik ook regelmatig ontzettend huilen en geef ik aan dat ik dit nooit meer wil meemaken en dat ik de arts wil bellen om maar te stoppen met de chemo.
De afspraak is dat ik eerst drie chemokuren krijg, daarna een MRI om te kijken of de tumor is geslonken. Als de tumor geslonken is, krijg ik nog drie chemokuren en daarna kan er een borstbesparende operatie plaatsvinden. Als de kuur niet is aangeslagen, dan zal de tumor niet geslonken zijn en heeft chemo geen zin. We zullen dan stoppen met de chemo en dan zal er een borstamputatie plaatsvinden. Maar als ik zo in die dip-dagen zit, zie ik het niet meer zitten en wil ik sowieso stoppen met de chemo en dan roep ik: laat ze maar alles wegsnijden! Doe maar een vollledige amputatie en dan is het klaar. Maar nu, na die moeilijke week, sta ik er weer heel anders is.
Kortom, ik ben een ander mens door die chemo en behoorlijk depressief. Ik herken mezelf daar niet in. Zijn er meer die dit ervaren? ik heb het vanmorgen aan de oncologie verpleegkundige besproken en zij zou er met mijn arts over hebben. Misschien komt het door de medicatie. Graag hoor ik andere ervaringen.
De afspraak is dat ik eerst drie chemokuren krijg, daarna een MRI om te kijken of de tumor is geslonken. Als de tumor geslonken is, krijg ik nog drie chemokuren en daarna kan er een borstbesparende operatie plaatsvinden. Als de kuur niet is aangeslagen, dan zal de tumor niet geslonken zijn en heeft chemo geen zin. We zullen dan stoppen met de chemo en dan zal er een borstamputatie plaatsvinden. Maar als ik zo in die dip-dagen zit, zie ik het niet meer zitten en wil ik sowieso stoppen met de chemo en dan roep ik: laat ze maar alles wegsnijden! Doe maar een vollledige amputatie en dan is het klaar. Maar nu, na die moeilijke week, sta ik er weer heel anders is.
Kortom, ik ben een ander mens door die chemo en behoorlijk depressief. Ik herken mezelf daar niet in. Zijn er meer die dit ervaren? ik heb het vanmorgen aan de oncologie verpleegkundige besproken en zij zou er met mijn arts over hebben. Misschien komt het door de medicatie. Graag hoor ik andere ervaringen.
6 reacties
Zou je niet zoiets als Post Traumatisch Stress Syndroom kunnen hebben, dus eigenlijk moeite hebben het trauma van de diagnose te boven te komen. Na de diagnose word je eigenlijk min of meer geleefd door de omstandigheden.
Aan verwerken kom je nauwelijks toe, plus de angst dat de chemo's niet aanslaan. Moest je wellicht ook meteen flink zijn voor anderen die zich het rambam zijn geschrokken?
Zelf ben ik een paar jaar geleden eens op zoek gegaan naar die vreemde blijvende vermoeidheidsaanvallen, het haar allang weer aangegroeid al regelmatig bij de kapper geweest en toch soms in ene pats, doodmoe.
Zoekend op het internet kwam ik erachter dat er onderzoek naar PTSS en de diagnose kanker is gedaan en dat dit onderzoek liet zien dat het wel vaker voorkwam bij kankerpatiënten.
Wellicht is er ook wel iets te vinden in de bibliotheek van Kanker.nl
Sterkte ermee en voor wat betreft je duizeligheid, ik ging voor ik opstond tijdens het bijkomen van de chemo's altijd even een tijdje met mijn benen zitten zwaaien en dat hielp wel.
Onderwijl "Schipbreukeling"zingen uit ik meen De Stratemaker Op Zee Show.
Dank jullie wel voor jullie reacties. herkenning is al heel prettig. Ik heb mijn depressieve gevoel wel besproken met mijn oncologisch verpleegkundige en in overleg met de oncoloog is besloten dat de hoeveelheid dexamethason bij deze kuur gehalveerd mag worden. Gisteren mijn derde kuur gehad, dus ik weet nog niet zeker hoe het gaat lopen, maar vooralsnog voel ik me iets rustiger dan de vorige keer. Het schijnt dat je van dexamethason wat depressief kan worden. Ik zal mijn ervaring na een weekje met jullie delen. Natuurlijk ook voor Vuurvliegje en voor Ekie een virtuele knuffel en natuurlijk slaan we ons er door heen!!
Het is vaak erg lastig om te achterhalen waar bepaalde klachten vandaan komen. Komen ze van de medicijnen of door het verwerkingsproces, onderschat dat ook niet.
We zijn nu een aantal weken verder en we zijn heel erg benieuwd of de depressieve gevoelend verminderd zijn of misschien zelfs verdwenen. Het laatste zou helemaal fijn zijn voor je.
groetjes, Doortje
Dus even overleggen met je oncoloog
succes!
groeten