Pet/ct scan, achtbaan van emoties
Na 4 kuren was daar dan weer het moment van de waarheid, de pet/ct scan. Gammel van de warmte, spanning en het nuchter zijn weer aan het infuus. Uurtje niet praten en ondertussen maar contrastvloeistof drinken.
De volgende dag al telefoon van de arts, de scan ziet er goed uit. Ze wilde ons niet langer in spanning houden, de volgende dag hebben we afspraak, dan zullen we de scans bespreken en ook het verloop van de behandeling.
Iedereen om ons heen is in jubelstemming, ik nog niet niet, ik moet eerst met eigen ogen de scans zien.
Tijdens de afspraak met de hematoloog zie ik dat er op de Petscan niks meer te zien is. Alle lymfomen zijn dermate gekrompen of weg. Alleen op de CT scan zijn nog restsporen te zien. De behandeling slaat dus goed aan. Stiekem had ik gehoopt dat dit ook minder kuren zou betekenen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Dus na het gesprek, op naar het dagcentrum, voor weer een kuur: nummer 5 van 8.
De tweede en derde dag van de kuur gaat mijn vader mee, ik merkt dat ik er de grootste moeite mee heb om onze dochter thuis te laten en weer naar het ziekenhuis te moeten. Ook het infuus prikken valt deze kuren heel erg tegen. Aders zijn moeilijk ook te prikken, en als ze dan al raak prikken, willen ze niet goed lopen. Bont en blauw ben ik dan ook aan het eind van deze kuur.
Door de chemo is natuurlijk mijn haar uitgevallen en draag ik een haarwerk. Samen met man en dochter even langs de haarwerkwinkel, om mijn pruik bij te stellen. Er zijn teveel spiegels in de ruimte, ik ben nog steeds niet echt gewend aan mijn eigen spiegelbeeld, het voelt alsof ik naar een ander kijk. Dit merkt ik ook onder de douche, ik ga nog steeds met mijn handen langs mijn hoofd en oren alsof ik nog steeds een hele bos haar heb. De afgelopen weken had ik ook alweer een behoorlijk laagje donshaar op mijn hoofd verzameld, maar door de etoposide ben ik dat ook weer kwijt. Fingers crossed voor mijn wimpers en wenkbrauwen, als die er ook af gaan wordt het helemaal zo’n blote-billen-gezicht.
Na het stellen van mijn pruik, voor het eerst, als gezinnetje, even een broodje eten in de stad. Ik geniet van de aandacht van de oude vrouwtjes voor ons kleine meisje. Terug in de auto wordt ik overmand door emoties. Het eind is in zicht..