Bevallen, kraamweek en door met de chemokuur.

Vandaag is onze dochter alweer twee weken oud. Twee weken van immense emoties.

Met 39 weken is de bevalling ingeleid en na 7 uurtjes was het onze kleine meid er. Een klein popje van 2760 gram en 49 cm. Een bijzondere bevalling, waarbij mijn eigen gynaecoloog, ons meisje gehaald heeft.

Gezien mijn chemotherapie (CHOP) met Prednisolon is er direct bloed afgenomen om haar suikerspiegel en rode bloedplaatjes te controleren. Toch nog even spannend, want door een foute bloedafname leken de rode bloedplaatjes aan de lage kant. Gelukkig een oplettende kinderarts die graag nog een bloedafname wilde. Nu gewoon uit het voetje in plaats van uit de navelstreng. Nu was alles goed. Voor controle moesten we nog 24 uur in het ziekenhuis verblijven.

Tijdens ons verblijf in het ziekenhuis, en op de roze wolk, al bezoek van de hematoloog over het vervolg van de behandeling. Nu onze dochter geboren was, werd de therapie aangepast, van een CHOP naar een CHOEP. Onze kleine meid nog geen 24 uur op de wereld en direct back to business, weer met beide benen op de grond. Want de volgende kuur stond alweer gepland voor over anderhalf week.

Na twee daagjes weer lekker naar huis. Oh, zo trots! Genoten van een mooie kraamweek. Nou ja, 34 uurtjes verdeeld over 6 dagen. Want het feit dat je kanker hebt telt niet mee in de indicatie. Mevrouw geeft geen borstvoeding, had ik wel graag gewild, maar dat mocht niet. Familie functioneert verder ‘normaal’ en mevrouw vertoont geen medische en/of psychische problemen naar aanleiding van bevalling.

Maar wat vonden het fijn dat we het na 6 dagen lekker allemaal zelf konden doen. Ons eigen ritme weer, heerlijk!

Dinsdag kwam weer de afspraakbrief van het UMCG. Een heel pakket, vreemd vond ik dat. Heel even dacht ik dat daar misschien de afspraak voor de PET/CT scan ook al in zou zitten. Maar er zaten 2 afspraakbrieven in voor het dagcentrum en een handgeschreven briefje over een dagbehandeling op de afdeling. Helemaal van streek toch maar het ziekenhuis gebeld. Naar meerdere verontschuldigingen van mijn behandelend arts werd duidelijk dat het nieuwe stofje, de E, in de CHOEP kuur niet in één keer kan worden toegediend, maar verdeeld over 3 dagen. 3 dagen achter elkaar naar het ziekenhuis, 3 dagen achter elkaar infuus prikken. Frustraties, huilen en weer door.

Donderdagochtend de auto maar ingepakt en met z’n drietjes naar het ziekenhuis, bloedprikken, hematoloog en door naar het dagcentrum. Na 3 kuren met een dikke buik, hadden we nu een hele hoop bekijks. Tijdens het voeden maar het gordijn dicht, drinken met zoveel prikkels is lastig.

Het nieuwe stofje, de namen onthouden van al de medicatie lukt mij nog niet, loopt er in een uur in. Dus van een kuurtje van een uur, naar een kuur van 2 uur.

Vrijdag komt oma voor het eerst oppassen, het is praktischer om even met z’n tweeen naar het ziekenhuis te gaan en onze dochter thuis te laten. Maar wat vind ik dit moeilijk. Na 9 maanden in mijn buik en nog maar 10 dagen oud, haar achterlaten, het kost me veel moeite. Maar ook nu geldt weer, traantjes afvegen en weer door.

Zaterdag hetzelfde verhaal, alleen nu moeten we ons melden op de afdeling hematologie. Er is een bedje voor me opgemaakt in een kamer, waar 3 oudere mensen opgenomen liggen. Weer de grote confrontatie met hematologische kanker. Op het dagcentrum lijken de mensen minder ziek dan op de afdeling. Het kost me de grootste moeite om mijn emoties te onderdrukken. Ik houdt me maar voor dat ik er maar een uurtje ben. Om 10 uur wordt het infuus geprikt en worden de ampullen tegen de misselijkheid aangekoppeld, de kuur zal er zo zijn. Om 11 uur nog geen kuur, was op de verkeerde afdeling bezorgd, ik ben inmiddels helemaal op de hoogte van de ziektebeelden van de ‘kamerbewoners’.

Om half 1 loop ik de kamer uit, wens de man een wel thuis voor maandag en de dames sterkte voor de komende periode.

“Genieten hè”, roepen ze in koor. En dat doen we zeker, op naar ons mooie meisje thuis.