De dag, wertheim.

24 november, de dag. Dit gevoel had ik nog nooit, nooit gevoeld.

Pure angst, als een meisje van 14, die geen idee heeft wat haar te wachten staat.. al was het me verteld. 

Nuchter op pad, op weg naar Amsterdam. Ik zei geen woord in de auto want bij elk woord dat er uit kwam moest ik huilen en huilen wilde ik niet.

Ik werd opgenomen, moest een sexy blauw operatiejasje en een netbroekje aan. Het kwam steeds dichter bij en het voelde vreselijk. De angst, de controle die je verliest. Je moet je helemaal overgeven. Bij de opname werd gevraagd waarvoor ik kwam. Ik denk iets van dubbel check of ik wel echt weet wat er staat te gebeuren. Yep; eileiders, baarmoeder, steunweefsel, lymfeklieren en een stukje vd vagina wordt weggehaald. 

Eerder had ik mijn angst voor de ruggenprik al uitgesproken. Deze nam de overhand ook. Eenmaal partner gedag gezegd werd ik naar de holding gebracht, de ruimte waar ze je voorbereiden op de operatiekamer.

Hier waren een anesthesioloog en twee verpleegkundige. Weer kon ik alleen maar huilen en voelde ik me zo ontzettend klein. Ze namen enorm de tijd, probeerde me af te leiden door te kletsen over leuke dingen en vroegen precies hoe ik het wilde. Ik kreeg een roesje en ondertussen is ''dat ding'' geplaatst. NIKS GEMERKT! Ze vroegen of ik het nummer van mijn partner uit mijn hoofd wist. En natuurlijk wist ik dat, dus ze vroegen of ik hem wilde bellen. Wauw, mag dat!? Tuurlijk mag dat. Hij schrok zich rot toen zijn telefoon ging, maar hij was blij te horen dat waar ik zo bang voor was, zo mee gevallen is. 

Op naar de operatiekamer. Iedereen stelde zich voor. Ook hier werd weer gevraagd of ik wist wat er ging gebeuren. Mijn polsbandje werd gescand en ik vroeg of hij ook zegeltjes spaarde? De druk was er voor mij af, die ruggenprik. Voor ik het wist sliep ik.

De operatie heeft 5 uur geduurd. Ik werd wakker op de uitslaapkamer, meer alweer zulke lieve verpleging. ''Debbie, ga maar slapen joh, je wint het toch niet''. Haha, ik wilde wakker worden, ik vroeg naar mijn partner.

Ik werd wat wakkerder op het moment dat ik naar de afdeling werd gebracht, en daar was hij. Dol blij! Wel was ik nog zo ontzettend moe dat ik vooral nog veel geslapen heb die avond.