Behandelplan en de tijd tot de operatie

De dag erna werd ik dus al gebeld; zoals we dachten Debbie, de wertheim operatie. Ik had tijdens de afspraak maar ook nog telefonisch hier uitleg over gekregen. Het is een pittige operatie, maar wanneer er geen kinderwens meer is, is dit de beste keuze en zo de kans dat het terug komt het kleinst. ''Oke, dan ga ik dat doen!''.

Al die weken heb ik niks gedeeld op social media, terwijl ik met trots regelmatig een mooi of leuk moment als gezin of van de kinderen deel. Dit wilde ik niet delen, niet hier en niet op social media. Ik ga slecht op medelijden en zocht dat ook niet. Tot nu. Want ik was zo op zoek naar verhalen van vrouwen die dit hebben mee gemaakt, die deze operatie hebben moeten ondergaan, ik zocht en ik zocht maar vond niet wat ik nodig had. Dat maakt voor mij dat ik het nu wil delen, misschien om een ander een antwoord te geven, gerust te stellen oid.

De tijd hierna stroomde de bloemen binnen, de kaartjes en lieve berichten. Wat ontzettend lief van iedereen. Ik kreeg te horen dat je tien dagen voor de operatie wordt gebeld maar ook dat er een wachtlijst is. Wij gingen uit van half december, misschien rond de feestdagen.

Ik genoot van de kinderen, we deden leuke dingen als gezin.. het was er nog niet.

Tot ik werd gebeld op 14 november. Wow, snel. 24 november ben je aan de beurt. Oke, waar de achtbaan iets langzamer ging, ging hij nu weer in volle vaart. Sinterklaas voorbereiden voor thuis, de kerstboom opzetten, pyjama's en boxers kopen, een plan bedenken voor de kids opvang e.d.

23 november, we maakte er gek genoeg iets leuks van. Nog even een hapje eten met de kinderen, lekker wokken en spelen daar en daarna logeren, ze hadden er zin in. 

Die avond raakte ik m'n stem kwijt en in de nacht van 23 op 24 november slecht geslapen en m'n stem werd erger en erger. ''nee he, zal ik ziek worden nu?'' Getwijfeld het ziekenhuis te bellen. Maar het kon ook pure spanning zijn.