Lucky Angels, omdat iedereen soms wel een engeltje kan gebruiken

Toen ik borstkanker had, kreeg ik, vaak ook uit onverwachte hoek, lieve kaartjes, bloemen, berichtjes en kadootjes. Ik vond dat zo bijzonder. Dat mensen dat voor me deden, zelfs als ik ze niet eens zo goed (en soms zelfs helemaal niet) kende.

Van een vriendin van mijn zusje kreeg ik zo'n kadootje. Het was een klein houten doosje met een hartje er op en daar in zat een heel klein wit, (ik denk) gipsen engeltje met een gouden hartje. Ik weet nog goed dat de tranen me in de ogen sprongen. Wat vond ik dát lief en mooi. Het inimini engeltje staat nog steeds in mijn woonkamer.

Toen mijn vriendin Elles naar haar eerste chemokuur ging, vroeg ze of ik mee ging. Ik nam vrij van mijn werk en ging met haar naar het ziekenhuis . Vlak voor ze haar infuus kreeg, kreeg ze van de verpleegkundige een gelukspoppetje. Gemaakt door een (ex?)patiënte. Dat was zo'n lief gebaar. Het gaf een gevoel van gezien worden. In dat intens zware, spannende moment was daar iemand die begreep hoe dit moest voelen. Dat moment en de emotie van mijn vriendin bleven me altijd bij. . Een aantal maanden na het overlijden van Elles, vertelde een goede vriendin dat haar zus ernstig ziek was. Nierkanker. Ik heb een engeltje gehaakt en dat naar hun toegestuurd. Van haar man kreeg ik een bedankje. Zijzelf kon niet meer antwoorden. Maar dat engeltje dat maakte indruk. Heel kort daarna is zij overleden. 

Ik ben vaker engeltjes gaan maken en die geef ik weg. Aan mensen die ziek zijn of niet lekker in hun vel zitten, die verdriet hebben. 

Inmiddels haak ik ze niet meer maar macramé ik engeltjes. En naast dat ik die aan mensen geef in mijn omgeving, maak ik ze ook voor diverse ziekenhuizen. Iemand die daar zijn of haar eerste chemo krijgt, krijgt zo'n engeltje. Ik hoop dat Elles meekijkt en weet dat ik dit ook een beetje doe in haar nagedachtenis. 

Want iedereen kan soms wel een engeltje gebruiken. Een teken van liefde, van hoop en vertrouwen.