Zusjes

Blijkbaar lezen mijn dochters tegenwoordig wél mijn blog, althans Oudste, want ik kreeg te horen dat ik niet eens iets had gezegd over haar verjaardag en de geweldige taart die Jongste had gebakken. Ik kan wel zeggen dat ik dat doe om hun privacy te respecteren, maar ik was het dus gewoon vergeten. Bij dezen dus eenmalig Oudste en Jongste in de spotlights gezet: wat een heerlijke meiden! In mijn twintig jaar oude vriendinnengroepje de Autimams heeft iedereen behalve ik alleen zoons. Ik weet zeker dat ze stiekem jaloers op me zijn.

(Ouwe) taart
Oudste werd deze week veertig op een dag die net zo stralend zonnig was als haar geboortedag. Pfff, dan ga je je toch echt oud voelen ... als moeder van een veertigjarige. Ze werd geboren vlak voor ik 23 werd. Jammer dat ze geen echt feest kon geven, maar ze heeft het door de dag heen gevierd met steeds een paar bezoekers en de door haar zus gebakken taart. Van haar niet-vriendje kreeg ze een geweldige kaart die ik jullie niet wil onthouden. En met vriendin D at ze 's avonds sushi, aan huis bezorgd.

Kikkererwten
Op Oudstes verzoek had Jongste, onze bakprinses, een lemon meringue pie gebakken. Maar ja, het kind is veganist, dus die gaat echt niks maken met opgeklopt eiwit van kip. Wel met aqua faba, ofwel vocht van een blik kikkererwten. Klinkt smerig hè. Maar doe je er genoeg suiker bij en klop je lang genoeg door en laat je het minstens drie uur in de oven staan, dan is het bijna niet van kip-eiwitschuim te onderscheiden. Knap werk van Jongste! Normaal gebruik je de overgebleven eidooiers om de lemon curd voor de vulling mee te maken, maar er waren uiteraard geen eidooiers. Maar op internet vind je makkelijk van ongeveer iedere eitoepassing die je maar kunt bedenken een 'veganized' versie, zo ook voor lemon curd. De taart was echt heel goed gelukt. 

Zusjes
Wat een lekker stel is het toch. Ze schelen bijna 19 jaar in leeftijd maar zijn de beste zusjes die je je maar kunt voorstellen. Heerlijk vind ik dat. Dat ik me af en toe kapot erger aan bijvoorbeeld hun slordigheid in huis, ach, daar moet ik zelf maar mee leren leven zolang het duurt :) Belangrijker vind ik dat ze hun goede band houden zoals die nu is. Want zij zullen het hopelijk nog heeeeeeel erg lang met elkaar uithouden. En vermoedelijk zullen ze ook wel een oogje in het zeil houden bij hun broer met autisme. Ik ga echter niet op mijn toekomstige sterfbed een belofte afdwingen dat ze voor hem moeten zorgen. Ik hoop dat ze het uit zichzelf zullen doen, omdat Zoon de liefste broer van de wereld is. Hij zal zich voor tachtig of negentig procent prima kunnen redden, maar iemand moet zich af en toe bemoeien met de overblijvende procentjes. Wat nu vooral mijn taak is, in de praktijk.

Sus
Ik ben de oudste van drie meiden. Ik scheel 14 maanden met de oudste van mijn twee zussen (aka Sus). We zijn samen opgegroeid. Jongste zusje kwam pas toen ik 6,5 jaar was en was voor ons vooral een levende pop. We sjouwden wat af met haar. Sus en ik hadden vaak ruzie maar speelden ook veel samen; kortom, we hebben wel een band. Ik groeide op tot lastige puber die - in haar ogen -  de sfeer in huis compleet verpestte door voortdurend de grenzen op te zoeken en er bij voorkeur flink overheen te gaan. Ik ging vroegtijdig uit huis terwijl zij doorging met brave dochter zijn. Na haar VWO ging ze studeren in de stad waar ik inmiddels ook al woonde. Ze nodigde me een keer uit om te komen mee-eten in haar studentenhuis. Ik weet niet meer wat er op het menu stond maar wat ik me heel goed herinner: normaal wordt het eten in een studentenhuis hoofdelijk omgeslagen en heb je voor een paar gulden de man (we hebben het over de jaren zeventig) een acceptabel prakkie, meestal rijst met prut. Toen ik wilde afrekenen sprak zij de historische woorden: je hoeft niet te betalen, ik wil je bedanken voor het baanbrekende werk dat je voor me verricht hebt. Waarschijnlijk is zij het allang vergeten, maar het zal mij mijn hele leven bijblijven en die erkenning heeft veel voor me betekend. Ik zie haar niet heel vaak en we zijn heel verschillend, maar die band is er en blijft er, daar maak ik me geen zorgen over.

Geschrapt
Jongste zus is een ander verhaal. Ooit was ik de grote zus bij wie ze eindeloos in brieven haar hart kon uitstorten toen ze de wereld ging verkennen als highschoolstudent in de VS en later als au pair, wat af en toe best zwaar was voor een jong meisje. Degene bij wie ze kwam uithuilen toen het uitging met haar vriend. Degene die later haar sollicitatiebrieven nakeek. Ik was er als ze me nodig had en zij was er voor mij. Op de een of andere manier kwam er een omslag na mijn afkickperiode toen ik weer een leven begon op te bouwen. Ik heb tot op de dag van vandaag geen idee wat haar bezielde. Ik ga de details niet vermelden, maar ze heeft me meerdere malen dusdanig op mijn ziel getrapt dat ik haar ten slotte uit mijn leven heb geschrapt. En kennelijk vindt ze dat prima, want ik heb nooit meer wat van haar gehoord. 

Gek genoeg was er een soort wapenstilstand toen mijn moeder kanker kreeg en mijn ouders, beiden 80+, hulp nodig hadden. We hebben alles samen geregeld en gedaan tot en met de begrafenis van mijn vader terwijl we daarvoor al een paar jaar geen contact meer hadden. Mijn moeder was superblij dat wij weer samen door één deur konden en ze hoopte vurig dat dat permanent zou zijn. En eigenlijk hoopte ik dat ook, maar jongste zus dacht daar kennelijk anders over. Een paar jaar later heb ik definitief de stekker eruit getrokken.

In de wensenlijst voor mijn toekomstige uitvaart (jaja, over minstens tien jaar, ik weet het) staat expliciet dat zij geen overlijdensbericht hoeft te krijgen en dat ze niet welkom is. Ik hoop met heel mijn hart dat mijn dochters nooit maar dan ook nóóit zo tegenover elkaar komen te staan.

Lichtpuntje van de dag
lk v0el me weer wat beter vandaag, geen vage pijntjes meer. Morgen nog beter?