Moe (alweer)

Het is niet anders: ik ben moe. Gisteren heb ik mijn dag doorgebracht met verplaatsen van tuinstoel naar bank naar bed, maar toch vooral bed. Dat is de plek waar ik me het prettigst voel, het licht gedempt en weinig geluid. Ik slaap al een paar dagen voor tien uur, word dan 's nachts wakker en ga dan wat eten en drinken, anders ben ik 's morgens hartstikke uitgedroogd.

Ik heb eens bekeken wat ik eet op een dag. Dat is best wel weinig en dat komt vooral doordat ik lang het gevoel van een volle maag houd en dus geen trek heb om al snel weer iets te eten. Dus ik probeer vaker te eten en dan kleinere hoeveelheden, zodat ik toch aan een gevarieerde voeding kom. Het lijkt erop dat ik ietsje afgevallen ben, maar ik ben dan ook een paar dagen min of meer ziek geweest.

Bed
Ik moet vaak aan mijn moeder denken.  Na haar diagnose dikkedarmkanker is ze geopereerd. Stuk dikke darm met tumor en al weggehaald en ook de milt, ik had geen idee waarom. Mama knapte redelijk op maar een paar maanden later voelde ze zich niet goed en ik ging met haar mee naar de polikliniek. Ja, dat zijn de uitzaaiingen hè, zei de specialist plompverloren. Ik wist tot dat moment niet eens dat ze die had; ik vraag me af of ze het zelf wel wist. Ze kreeg een foldertje mee over chemo, besloot al snel dat ze daar op haar 83e niet meer aan wilde beginnen, ging in bed liggen en kwam er tot haar dood praktisch niet meer uit. Eerst lag ze nog op de slaapkamer in de ouderlijke lits-jumeaux, later toen ze meer zorg had in zo'n speciaal bed met een antidoorligmatras in de woonkamer. Dat lijkt me trouwens verschrikkelijk: zo krijg je toch nooit rust, met al die mensen om je heen? 

Deuren
Nu ga ik natuurlijk nog (lang) niet dood en ik ben vermoedelijk nog aan het afkicken van de dexa, wat vast zal bijdragen aan mijn vermoeidheid. Maar ik heb ook erg de neiging om in bed te blijven liggen en dat kan niet, want vanmiddag is het tijd voor immuno 5 en wat er ook gebeurt, die gaat gewoon door. Dus met de e-bike desnoods op standje maximaal naar het MMC (het is immers vlakbij) en anders brengt Oudste me even. Oudste, dat eigenwijze kind, had het ziekenhuis gebeld om te klagen over de verkeersregeling bij de ingang en het feit dat haar zieke moeder op de grond moest zitten in de wachtrij bij het bloedprikken. Ze kreeg te horen dat de ingang inmiddels is aangepast, er hadden blijkbaar meer mensen over geklaagd. Er zijn wat plantenbakken neergezet om een en ander te sturen en de wekenlang gesloten schuifdeur is nu exclusief aangewezen als uitgang. Heel fijn, het kan dus wel, maar hadden ze dat echt niet eerder kunnen bedenken?

Over deuren gesproken: gisteravond ben ik vol tegen een dichte deur geknald in het donker. Ik dacht even dat ik mijn neus gebroken had en zag de hele ellende al voor me van spoedeisende hulp, coronamaatregelen en noem maar op. Gelukkig bleek het mee te vallen, maar man, wat een pijn.

Lichtpuntje van de dag
Ik ging naar immunotherapie en heb met eigen ogen vastgesteld dat de ingang van het ziekenhuis aanzienlijk veiliger is geworden met die plantenbakken en twee deuren in plaats van een. Ik voel me vandaag een stukje beter dan gisteren en ben dus met de e-bike gegaan; dat ging goed, zelfs met de ondersteuning op minimaal.