Zonder bandjes

Het dagje naar de Botanische Tuinen was alles wat ik ervan kon wensen en meer. Prinsheerlijk thuis opgehaald door T en nog wel in mijn favoriete vervoermiddel, een elektrische auto. De rolstoel ging er moeiteloos in. Leuk gesprek onderweg, via app heb ik meer contact met zijn vrouw J en het was weer heel anders om een op een met T te praten en dingen te weten te komen die je van elkaar nog niet wist. Zoals dat we ooit hetzelfde soort werk deden. Kortom, een goed begin van de dag.

Onderweg pikten we J op en daarna kwam Het Moment: rolstoel uitklappen en ga er maar in zitten. Oké, ik heb dat ding niet voor niks meegenomen, wat moet dat moet. Vanaf dat moment ben ik er bijna niet meer uit geweest, want wat was het prettig om niet benauwd te zijn en toch de hele tuin door te kunnen. Ik had 's morgens al gemerkt dat de pleister inmiddels op volle sterkte zijn werk deed en heb de laagste dosering morfine bijgenomen voor ik van huis ging. Dat bleek precies goed. Met minder benauwdheid kan ik gewoon rechtop blijven zitten en om me heen kijken, wat nou net de bedoeling was. Het is wel een raar idee om voor het eerst sinds pakweg 1988 weer iets uit de opiumhoek te gebruiken. Ik voel me er prettig bij, slaap er uitstekend op, ben relaxed maar niet té relaxed, zeg maar.

Wat een prachtige tuinen, zo midden in de Uithof ofwel het Science Park. En dan ineens midden in de tuinen een groot 19e-eeuws fort van de oude Waterlinie. Waarom ben ik hier nooit eerder geweest? En om het allemaal af te maken: de audiotour waar we voor gekomen waren. Ik had mijn beste koptelefoon meegenomen, zo een die over je oren sluit. Wat was dat genieten. Prachtige muziek van een stel geweldige zangers, teksten, arrangementen, onder meer van de zoon van J en T, die tot mijn aangename verrassing ook nog even langskwam. Zelfs het weer was perfect, niet te warm en niet te koud, en uiteraard werd ik weer met rolstoel en al thuis afgeleverd. J en T, enorm bedankt voor deze dag!

Plannen maken, situatie gewijzigd. De vraag is natuurlijk: hoe lang heb ik nog en hoe zal het gaan. 'Het eind van het jaar niet halen' komt op zeven maanden met uiteraard een enorme marge naar beide kanten. Het heeft weinig zin om te speculeren. Mijn plan om met de camper naar Normandië te gaan in juli werd door mijn altijd zorgzame Oudste meteen omgebogen naar 'laten we daar een huisje huren voor een week, veel comfortabeler voor jou' en dan gaan we in Nederland wel een keer een minitripje met BMF doen. Natuurlijk heeft ze gelijk. 

Het Verdronken Land van Saeftinghe staat al lang op mijn verlanglijstje. Ik ben er als kind geweest met mijn familie en het maakte toen enorm indruk. Ze hebben er een plankierpad dat geschikt is voor wieltjes. Naar de Biesbosch zou ik ook wel willen, een boottocht maken. Er zijn zoveel mooie plekken in Nederland waar ik nog nooit ben geweest, of te weinig. Niet dat ik nu de behoefte voel om als een idioot een bucketlist aan te leggen. Ik kan die ervaringen toch niet meenemen naar de natuurbegraafplaats. Vooralsnog staat er slechts één dingetje op mijn lijstje: T speelt contrabas en ik speelde vroeger viool. Ik moet en zal een keer ervaren hoe het is om bas te spelen, in essentie gewoon een megaviool. Moet lukken. Goede reden om over een tijd weer af te spreken.

Heb ik dan verder niks te wensen? Dat valt wel mee. De komende tijd heb ik veel afspraken met vrienden, in deze nieuwe fase is de behoefte er aan beide kanten. Zo krijg ik onder anderen mijn kleinzoon en zijn ouders op bezoek over een paar weken. Dat is dan voor de derde keer, het ventje is inmiddels 20 maanden. Vanwege de situatie zie ik hen niet zo vaak (ik heb zijn vader op de wereld gezet als draagmoeder dus het contact is niet standaard ouder-kind) maar zo is het helemaal prima. Ik vind het een enorm cadeau dat ik op de valreep een soort omaschap mag beleven.

De komende tijd eerst al die fijne bezoekjes en op vakantie. Daarna ga ik met Oudste hospices bekijken. Er zijn er vier in de directe omgeving, wist huisarts L me te vertellen. Dat het een hospice wordt staat voor mij vast. Ik wil dat mijn familie en vrienden gewoon mijn dierbaren zijn en niet mijn verzorgers. Hopelijk is het verblijf daar nog ver weg, maar ik wil graag voorbereid zijn en weten waar ik voor kies.

Ik ervaar rust nu ik weet dat ik weer een fase verder ben (of zou het de fentanyl zijn). Zwemmen zonder bandjes, die horde is genomen. Steeds vaker zit ik gewoon een beetje te zitten en in het niets te staren. Vroeger hield ik dat geen tien seconden vol. Voor mij geen mindfulness of yoga. Nu komen die momenten me soms vanzelf aanwaaien. Ik zit en haal adem en ik ben geen stresskip meer. Vooral dat laatste is een grote verrassing :)