Voor mezelf

Vanmiddag krijgt de hersenuitzaaiing z'n langverwachte sniper shot en lig ik een halfuurtje met het masker vastgepind aan de behandeltafel, die comfortabel voor mij op maat is gemaakt met kussentjes en steuntjes. Het is dan net dutjestijd, dus het zou best kunnen dat ik zo vertrokken ben als ik daar alleen maar saai lig te liggen. Ik zie er in elk geval niet tegen op.

Een doodgewone zondag
Gisterenmorgen kwam L langs, bijgenaamd Sus. We hadden samen iets te doen waar ik verder niet over uitweid, want het hoort bij mijn feestplanning. In onze familie houden we van lekker eten; Sus had een experimenteel blauwebessentaartje met Italiaanse meringue meegenomen dat ik moest keuren en ik had pompoensoep gemaakt. Het werd een gezellig bliksembezoekje. De rest van de dag heb ik niet veel uitgevoerd. Niet naar buiten geweest, geen bezoek later op de dag, geappt met Jongste die vanwege de storm met een dag vertraging terugkeert uit Engeland. Beetje gewerkt aan feestvoorbereiding en uitvaartwensen. Ik vraag me af of het nou echt zo raar is om daar nu al zo mee bezig te zijn. Sommige mensen zouden het een morbide hobby noemen. Maar wat dan nog?

Sus L vroeg voor wie ik die blog nu eigenlijk schrijf. Zij leest af en toe een stukje, maar vindt ’m te lang. Mijn kinderen lezen hem helemaal niet, weet ik vrij zeker. Er zijn ook mensen die ik goed ken die onomwonden verklaren dat een blog bijhouden niet hun ding is. En er zijn echte fans die de blog elke dag lezen terwijl ik ze alleen via internet ken en/of ze niet tot mijn inner circle horen. Ik denk dat ik vooral voor mezelf schrijf. En wie mee wil lezen moet dat vooral doen, want dat vind ik leuk. Soms is er waarschijnlijk geen bal aan; maar al met al heb ik niet echt een doorsneeleven geleid tot nu toe, dus af en toe zit er wel iets spannends in. Voor zover er zoiets als een doorsneeleven bestaat, want iedereen heeft zijn eigen verhaal.

Morgenvroeg ga ik met BFF L kijken bij natuurbegraafplaats Schoorsveld. Toevallig wordt er dan net een paar uur mooi zonnig weer verwacht. Ik ben erg benieuwd, maar eigenlijk heb ik mijn keuze al gemaakt. Het document in de map ‘The end’ wordt steeds langer. L heeft ooit een tijdje als freelance drager bij uitvaarten gewerkt. Het betaalt nog minder dan postbezorgen, maar het lijkt me eigenlijk wel heel mooi om te doen. En wat ook heel mooi is … mocht ik eerder overlijden dan Frieda – het blijft een grote loterij wanneer je op die afslag terechtkomt, alle wetenschappelijke ontwikkelingen ten spijt – dan neemt ze op mijn verzoek haar oude vak van mortuariumassistent weer op en komt spoorslags naar Eindhoven om mijn kinderen te helpen bij wat ‘de laatste verzorging’ heet. Desnoods met zorgtaxi en rollator, zei ze.

Theezakje van de dag
Wat is jouw favoriete me-time moment? Hm, theezakje … heb je dat wel correct gespeld? Me-time is geen bijvoeglijk naamwoord en mijns inziens gaat het hier om een doodgewone samenstelling. Vroeger werd ik ervoor betaald om dat soort dingen te signaleren. Oké, me-timemoment it is, al ziet het er nog zo vreemd uit. Hoef ik me niet meer druk om te maken. Ik ben met pensioen!

Het antwoord op de vraag is: ’s morgens als de hele dag nog voor me ligt. Ik word wakker ergens tussen vier en zes uur, blijf nog even liggen, ga naar beneden. Er is één lichtje aan: de glazen pot die ik van vriendin P kreeg waar ik kerstlampjes in gedaan heb. Ik ben erg van de energiezuinigheid – op het krenterige af – maar ik ben inmiddels ook erg van de ‘doen wat ik leuk vind’. En dat is dat het er gezellig uitziet zodra ik de woonkamer binnenkom en dat ik zo iedere dag eventjes aan P denk.

Ik bedenk wat ik ga doen. Eerst theezetten natuurlijk. Tot nu toe iedere dag een ander theelabeltje, nog geen dubbele gezien. Daarna bloggen of netflixen, nu dat weer kan met mijn geresette hersenen. Het heeft een maand geduurd, maar ik lijk inmiddels nergens meer last van te hebben. Het Eindhovens Dagblad wordt altijd vroeg bezorgd, dus daar kan ik ook al aan beginnen. Of ik start meteen de blog. Om acht uur gaat mijn medicatiealarmpje af en is het licht genoeg om de rolluiken te openen. Ik kijk uit naar de tijd dat het nog eerder licht wordt. Het lijkt me heerlijk om dan een ochtendwandeling te maken rond het water dat op loopafstand van mijn wijk ligt, zo’n oude zandafgraving uit de tijd dat de A2 werd aangelegd. Het is er prachtig, ondanks de fly-overs en het lawaai van knooppunt De Hogt.

Cliffhanger van de dag
Valt Marian in slaap tijdens de bestraling? Lees het morgen in de blog. Wordt vervolgd.