Vier weken

Vandaag precies vier weken geleden liep ik mijn laatste PostNL-rondje. De dagen beginnen steeds meer op elkaar te lijken. Ik doe niks bijzonders, maar ben wel actief. Mijn huis ziet er beter uit dan ooit tevoren. Ik ruim vaker op en gebruik mijn dexa-energie om af en toe eens wat te poetsen. Elk nadeel hep se voordeel, zou Johan Cruyff gezegd hebben, of was het nou andersom?

Wat was gisteren voor een dag? Ik heb niet veel in mijn notitieboekje staan. O ja, mijn boodschappentrolley is geleverd. Boeiend nieuws. Straks uitproberen. Ik heb een beetje rondgekeken bij webwinkels, want ik zoek inspiratie voor feestelijke kleding. Niet dat ik nu al iets wil kopen; ik kan tegen 9 mei wel kilo’s zwaarder zijn. Of lichter, weet ik het. Ik heb nooit veel belangstelling voor kleding gehad, maar nu wil ik iets moois. Bij voorkeur van duurzaam biologisch afbreekbaar materiaal, fair trade en geschikt om na het feest in de kast te leggen en er nog één keer uit te halen voor dat allerlaatste feestje in kleine kring. Ik hoop dat er tegen die tijd een heel dikke laag stof op zit.

Ik zie mijn moeder voor me, die wel van mooie kleding hield, mits het uitverkoopjes waren. Ze kocht een mooie rok en een chique blouse met vlinders, helemaal haar stijl, voor het feest ter gelegenheid van het zoveeljarig priesterschap van een oom. Toen we haar aankleedden voor haar begrafenis was de rok minstens tien centimeter te wijd. Ze overleed aan dikkedarmkanker; de oom aan blaaskanker. Mijn ouders kwamen allebei uit een gezin met negen kinderen. Minimaal zeven van de achttien zijn aan kanker overleden. Maar wel in andere tijden, bedenk ik hoopvol.

Gedoe
Mijn eetlust neemt toe maar het lukt vrij goed om het bij gezonde dingen te houden. Gek genoeg ben ik nu weer ietsje afgevallen. Natuurlijk denk je dan meteen: van dexa word je toch zwaarder, is dat destructieve proces binnen in mij soms snelheid aan het maken? Of moet je je gewoon eens per week wegen en niet elke dag? Of telt minder dan een halve kilo niet? Of moet ik ^!$*!!(! eens ophouden met alsmaar dat focussen op mezelf en allerlei stomme onbenulligheden? (Misschien moet ik weer  eens iets op Marktplaats zetten, dat helpt.)

Ik ben voorzichtig wat gaan googelen, wat ik tot nu toe amper deed. En lees over trombose en zo. Gisteren had ik een soort kramp in mijn ene onderbeen. Moet ik nu gaan bellen of gewoon afwachten of het terugkomt of erger wordt? Normaal ben ik meer van het afwachten, maar de regels van het spel schijnen veranderd te zijn toen ik even niet keek. Maar onderbeenkramp staat niet bij de gangbare bijwerkingen. Gedoe! Ik haat gedoe, grmmbl.

Bloemen en kaarten
De tijd vliegt waar je bij staat … De boeketten van de eerste week liggen in de kliko. Een paar bloemen en takken heb ik een tweede leven kunnen geven: bijsnijden, schoon water, combineren met andere overlevende bloemen. (Geïnspireerd door jou, S!) De kaartenstroom in de brievenbus is opgedroogd. Met één uitzondering: vakantievriendin M weet nog altijd van geen ophouden en blijft de mooiste kaarten sturen, altijd met een leuke of lieve tekst. Echt geweldig!

’s Avonds kook ik uit de Hello Fresh-box voor Oudste en mij. Gek genoeg vind ik het als ervaren kok lastig om het recept precies op te volgen, maar er komt toch een zeer smakelijke zoeteaardappel-feta-linzensalade uit. Daarna komt vriendin P op bezoek, we drinken thee en hebben een fijne avond. Ik merk dat dat het beste werkt: niet meer dan één bezoeker, met wie ik een-op-een kan praten. We hebben het onder meer over iemand die we beiden kennen met eierstokkanker. Ik schaam me dat ik op het laatste verjaardagsfeest bij P niet eens gevraagd heb hoe het nu met haar gaat. Iets waarvan ik weet dat velen hier het herkennen: niet alleen de bloemen- en kaartenstroom, ook de interesse houdt een keer op. Van warm bad naar koude douche.

Muziek
De slaapmuziek van gisteren was een album uit 1967: Nico, Chelsea Girl. Vijfenveertig minuten, meer paste er niet op een elpee en dan moest je ’m ook nog halverwege omdraaien, kindertjes. Wat heeft Nico toch een prachtige diepe alt, met overduidelijke tenorkwaliteiten. Zoals ikzelf zeg maar. Het gekke is dat ik jarenlang amper naar muziek heb geluisterd, behalve om bijvoorbeeld mijn tijd in een vliegtuig door te komen. Nu is muziek terug van weggeweest. En dat is fijn. Ik luister vooral naar wat ik goed ken, dat werkt het beste om te slapen. Maar zodra de dexa-onrust gaat afnemen ga ik vaker nieuwe muziek ontdekken, denk ik. Vriendin J stuurde al linkjes naar muziek voor contrabas. Een prachtig instrument waarvan ik als jeugdig violistje al dacht: dat lijkt me echt geweldig. Ik was niet van plan om aan een bucketlist te beginnen ­– ik ben meer het type voor een fuckitlist – maar mocht het ervan komen, dan komt het uitproberen van dat instrument er zeker op. Niet geheel toevallig speelt J’s man T bas, dus dit item moet vrij gemakkelijk af te vinken zijn.

J en T hebben een uiterst muzikaal begaafde zoon. Hij componeert, maakt arrangementen, speelt piano en trombone, zingt in twee koren en doet er nog een universitaire studie naast. Binnenkort wordt zijn eerste grote orkestwerk uitgevoerd – hij speelt zelf de trombonepartij – en ik ging er eigenlijk van uit dat ik er niet bij zou kunnen zijn. Maar als ik zie dat ik een drukke koorrepetitie aankan en dat mijn onvolprezen ex, een groot muziekliefhebber, wel mee wil zodat we elk moment kunnen vertrekken als dat nodig zou zijn … waarom dan niet? Ik heb twee kaartjes besteld en verheug me er enorm op.

Quote van de dag
‘Verwachtingen bijstellen kan pas als je weet welke verwachting je los moet laten.’
Van mezelf. Best een goeie!