Superhelden

Gisteren erg gezellig gewerkluncht met het duo L&L. Ik had al een hoop voorwerk gedaan en de L’s hadden nog wat nuttige toevoegingen. Het restaurant zat vol – een goed teken – en het eten was uitstekend. Mijn toetje was kokospannacotta met sesamijs en zeespaghetti, een soort gefrituurd zeewier. Omnomnom.

Nog even nagepraat over wat er voorafging aan die ambulancerit bijna een week geleden. BFF L heeft zich er zeer over verbaasd dat het Cathrien zo lauw reageerde terwijl het niet beter maar slechter ging. Niemand heeft haar geadviseerd 112 te bellen, maar dat was uiteindelijk wel de juiste beslissing. Ik ben een paar keer behoorlijk weggezakt en mijn hartslag is ook een paar maal zwaar gekelderd op  de eerste hulp, maar waarschijnlijk ook daarvoor al, alleen merkt niemand dat dan.

Het is fijn dat ik de 'Vier het leven, ik word 63'-datum ver vooruit heb gepland, de dag voor mijn verjaardag. Nu hebben we nog bijna drie maanden om alles rond te krijgen, met BFF L als algemeen coördinator en Gember-L als eventmanager. Een aantal muzikale mensen hebben al toegezegd dat ze zullen optreden en zelf heb ik ook nog wat geheime creatieve plannen. Ik heb een paar assistenten geregeld die allemaal zo hun eigen expertise hebben, maar ook daar ga ik nog even niks over loslaten. Het wordt het Feest de Feesten met Queen Mary als stralend middelpunt!

Theezakje van de dag
Als je een superheld was, wie zou je dan zijn? Mwah … niet zo’n boeiende vraag, zakje. Ik heb niks met superhelden. Maar als ik mag kiezen: een van de uitvinders van de immunotherapie. Ik weet nog niet of die voor mij gaat werken; deze week is pas mijn tweede keer en ik heb nog bijna twee jaar te gaan.

Ik vind dat die lui wel een Nobelprijs voor geneeskunde verdienen! Het is mij compleet ontgaan dat deze onderscheiding al in 2018 aan een Japanner en een Amerikaan is toegekend voor hun baanbrekende ontdekking: James P. Allison en Tasuku Honjo. Destijds lag kanker nog niet zo in mijn interessesfeer. Nu lijk ik wel iedere dag iets in de media tegen te komen over kanker. Het zwangerevrouweneffect, zeg maar: ben je in verwachting, dan zie je overal dikke buiken. Dus ... ik kies de Japanner voor mijn superhelden-alter ego. Want dan spreek ik ineens Japans zonder het ooit te hebben geleerd, dat lijkt me wel een aparte ervaring.

Slaaptekort
Na de lunch wil ik slapen maar ik kom amper tot een halfuur. Daarna draai ik een lekker vegan maaltje in elkaar voor mezelf en de meiden. Zelfgemaakte linzenburger, zilvervliesrijst, spruitjes met noten en sesamolie en Oudste heeft nog een bakje geroosterde pompoen meegenomen. Koken lukt dan weer wel, vooral door de routine die ik heb en mijn nieuwe gewoonte om niet simultaan maar serieel te werken: de ingrediënten klaarzetten, zo nodig recepten uitprinten, één  ding tegelijk doen en niet als een virtuoos aan vier knoppen tegelijk draaien. Dat het meer tijd kost dan vroeger, wat geeft dat? Ik zit niet voor niks in de ziektewet. Ik merk ook echt dat mijn kortetermijngeheugen en concentratie een stuk minder zijn. Alles wat ik niet meteen noteer is binnen vijf seconden weg. 

's Avonds ben ik moe en geïrriteerd. Jongste zet de tv aan en ik vind het geluid veel te hard. Dat blijkt helemaal niet zo te zijn, het kwam alleen te plotseling. Zondag met Lubach is weer begonnen, dat brengt even ontspanning. Daarna schiet ik in de stress omdat Excel niet doet wat ik wil. Ik ben zo stom om te laat naar bed te gaan, ben uitgeput maar de slaap wil niet komen. Ik worstel met YouTube en doe iets verkeerd zodat mijn mooie muziek ruw onderbroken wordt door een knetterende reclame, dat helpt ook al niet. Na amper drie uur ben ik alweer wakker.

Ik lees Frieda's blog en zie dat ik niet de enige ben met een slaapprobleem. Wat hebben wij een Zwaar Leven, ja echt waar, moeilijk moeilijk. Gelukkig zijn er nog altijd genoeg lichtpuntjes te vinden. Als het je tenminste lukt om je ogen open te houden. Gaaaaap.