Overdrijf ik?

Ben ik moe doordat ik niks doe of doe ik niks omdat ik moe ben? Wie het weet mag het zeggen. Feit is dat ik gisteren voor het eerst in een hele tijd weer 10 km ge-e-biket heb, 's morgens op het fitste moment van de dag. Met pakweg 15 km per uur, twee derde van wat vroeger mijn normale minimumsnelheid was. Ik lijk wel zo'n bejaarde die ik vroeger altijd inhaalde; nu word ik zelf ingehaald. Het was Koningsdag en lekker weer, dus overal mensen op straat en op de fietspaden. Niet dat het op andere dagen veel beter was qua drukte. En heel wat fietsers die niet de moeite nemen om even achter elkaar te gaan rijden. Misschien overdrijf ik, maar ik voel me nog steeds niet al te veilig buiten mijn eigen terrein. 

Zzzzz
Ik heb die middag bijna twee uur geslapen en lag voor tien uur alweer in bed voor een tukkie van pakweg negen uur. Slapen kan ik als de beste, meestal met NPO4 aan op de wekkerradio. Het grappige is dat ik geregeld wakker word als er iets te horen is dat ik goed ken. Om twee uur ben ik opgestaan om wat rijstepap met overgebleven tompoesvulling te eten. Jongste had vegan oranje tompoezen gemaakt, zeer geslaagd! En net zo lastig naar binnen te  werken als een gewone tompoes, dus net echt :) Extra calorieën, altijd goed, want ik probeer op gewicht te blijven. Misschien moet ik minder slapen, dan houd ik meer tijd over om te eten.

Vandaag maar eens de verpleegkundige gebeld: dat ik ontiegelijk moe ben, snel buiten adem, dat ik veel slaap en een beetje ben afgevallen, hooguit  een kilo.  Volgens haar valt dat allemaal nog binnen het normale spectrum van bijwerkingen van immunotherapie en stoppen met dexamethason, maar als ik serieus ga afvallen moet ik wel even opnieuw bellen en niet wachten tot de scan van mijn longen over vier weken.

Corona
Overmorgen naar het Cathrien voor de MRI van mijn hoofd. Oudste brengt me. Staat er uitgerekend vandaag een stukje in het Eindhovens Dagblad dat vanaf vandaag circa een kwart van de reguliere zorg weer wordt opgestart in het Cathrien en dat het dus drukker wordt. Ze hebben een nieuwe entree met coronascreeningsloketten en andere looproutes. En ze letten speciaal op de afdeling radiologie (waar ik donderdag heen moet) "omdat radiologie een soort hub is waar veel mensen samenkomen". En dus een plek met meer risico. Ik ben er niet blij mee, maar snap ook wel dat de reguliere zorg weer op gang moet komen. Die zogenaamde uitgebreide coronascreening stelt toch geen moer voor, althans in het MMC, in het Cathrien ben ik nog niet geweest: er wordt je gevraagd of je coronasymptomen hebt (ze noemen ze voor je op) en zeg je nee, dan kun je doorlopen. Verder gaat de zogenaamde uitgebreide coronascreening niet. Ook in de krant: er zijn iets van 7 miljoen Nederlanders die niet in anticoronamaatregelen geloven. Hoe eerlijk zou hun 'nee' zijn bij het loket? Of overdrijf ik? 

Jongste is leiding bij de kabouters, de scoutinggroep voor meisjes tot 12 jaar. Scouting wordt tot de sportactiviteiten gerekend, dus ze mogen volgende week weer beginnen met een hoop voorwaarden. Ze twijfelt of ze wel moet gaan in verband met het mogelijke risico voor mij - je weet niet waar die haal-en-brengouders zoal uithangen en tot nu toe was onze sociale kring beperkt tot directe familie - maar het is nu ook weer niet zo dat ze even een blik leiding kunnen opentrekken. De kinderen zijn geen risico. Zegt men. Die hoeven ook geen afstand te houden, de leiding en de ouders wel. Dus ik vind het niet verkeerd dat Jongste twijfelt of ze wel moet meedoen. Of overdrijf ik?

Sterkte
Ik merk dat mijn vorige blog 'Met de beste bedoelingen, natuurlijk' wat teweeg heeft gebracht. Mensen met kanker die herkenden wat ik schreef maar in hun reactie her en der wel wat nuancering aanbrachten, waarvoor dank! Mensen zonder kanker die zich afvroegen wat ze dan wél kunnen zeggen. Sorry, dat was nu ook weer niet de bedoeling, maar ik herhaal nog maar eens dat gewoon 'sterkte' echt áltijd goed is. Voor mij dan.