Nostalgie

Weinig nieuws vandaag. Een rustig dagje thuis leek me niet verkeerd. Ik heb een fietshelm besteld, want ik wil me erg graag weer zelfstandig kunnen voortbewegen en dan liefst met een iets grotere actieradius dan te voet. Ik voel me niet meer wiebelig zoals een paar weken geleden en er is mij geen fietsverbod opgelegd, alleen een helmadvies. Maar dat zou eigenlijk voor iedere e-biker moeten gelden! Eerst maar eens op alleen spierkracht proberen en niet meteen bijna 30 willen rijden.

Het vervelende is vooral dat ik zoveel vergeet. Ik had natuurlijk prima tijdens de dagelijkse neurologenparade kunnen navragen of dat fietsen zo kan. Niet aan gedacht. Met de diëtiste had ik een prettig gesprekje, maar ik denk er dan weer niet aan of het verstandig zou zijn om als vegetariër met een slopende ziekte supplementen te gebruiken of een keer bloed te laten prikken, als er nog ergens een bruikbare ader over is.

Vanmiddag lekker in de tuin gewerkt met Jongste. Het zware werk liet ik aan haar over terwijl ik compost over de twee moestuinbakken verdeelde en de hele tuin bestrooid heb met een mineralenspulletje. Nog even en dan komt het zaaiseizoen weer op gang en ga ik de plantjes uit de grond kijken. 

Theezakje van de dag
Wat is de leukste vakantie die je ooit hebt gehad? Nou, da’s een makkie, zakkie! Australië, 2005. Sla dit over als je geen interesse hebt in niet-kankergerelateerde verhalen.

Vijftien jaar geleden kocht Oudste, 25 jaar jong, een ticket en een rugzak. Ze vond een onderhuurder voor haar flatje, gaf een afscheidsfeestje, vloog naar Sydney en had bijna een jaar lang de tijd van haar leven. Al snel kocht ze een omgebouwde Toyota Hiace vol backpackersrommel en begon aan een rondje Australië.

Een wereld van verschil, vijftien jaar. We hadden af en toe contact via de Belpiraat, dat kostte maar 3 cent per minuut, met een telefoonnummer van twintig cijfers of zo. We konden sms’en, maar soms had haar mobiele telefoon een week lang geen bereik en moest ik maar hopen dat ze niet ergens uitgedroogd en halfdood in de outback lag. De smartphone was er nog niet en internetten kon ze alleen in een internetcafé of hostel. Gelukkig bleek ze alles te overleven, al was het niet altijd gemakkelijk in haar eentje.

Tasmanië
Halverwege dat jaar besloot ik naar haar toe te gaan. Gewoon omdat het kan! Eerst zijn we naar Tasmanië gevlogen. Wat een prachtig eiland. Natuurbeschrijvingen zijn niet zo mijn ding, maar ik kan vertellen dat er enorm veel schapen zijn (vooral hupsende lammetjes, het was voorjaar) en dat we in allerlei klimaten terechtkwamen. Op een dag eindigden we met ons minicampertje in een wintersportgebied met sneeuw en al. Dat hadden we niet zien aankomen. Ik in de stress, Oudste kalm als altijd. We hebben ook een schitterende hike gemaakt langs de kust die een stuk langer duurde dan verwacht. De zee, de kleuren, de vegetatie … alles even bijzonder. We eindigden in het stikdonker en ik vond het erg spannend. Dat was nog in mijn glas-is-altijd-halfleegperiode.

Broodje Grens
Daarna vlogen we naar Darwin in het uiterste noorden van Australië, waar het om middernacht nog ver boven de dertig graden was. Daar stond haar Hiace en natuurlijk moest het ding eerst worden gerepareerd, want backpackersbussen hangen van touwtjes en plakband aan elkaar. We vervolgden haar rondje tegen de klok in, zijn een heel eind door de outback gereden waar je soms honderden kilometers niemand tegenkomt, bezochten waanzinnige natuurparken, werden gek van de hitte, zagen krokodillen en zoals gebruikelijk in onze familie zorgden we dat we uitstekend te eten hadden. Het was mijn kennismaking met de zoete aardappel en de uitvinding van Broodje Grens: ze zijn er erg panisch voor het overbrengen van plantenziektes. Kom je in the middle of nowhere over een staatsgrens, staat er een heel strenge bewaker – die elke dag 200 km moet rijden naar zijn werk – en word je gesommeerd om al je verse etenswaren weg te gooien. Dat nooit! Het werd een verrukkelijk broodje avocado met salami, pijnboompitten, gedroogde tomaat en wat al niet meer.

Mijn moeder kreeg dikkedarmkanker in januari dat jaar. In augustus werd ik gebeld door mijn zus dat het niet zo goed ging. Oudste boekte mijn ticket om en ik vertrok een paar dagen eerder naar huis. Mama heeft het nog vrij lang volgehouden; op 8 september waren mijn ouders vijftig jaar getrouwd en dat heeft ze gehaald. Maar het was wel de vakantie van mijn leven. Oudste kreeg het reisvirus te pakken. Gelukkig hebben we nu smartphones en internet.

Foto van de dag
Australië 2005. Soms sliepen we in een hostel als dat zo uitkwam. Ha ha.

Muziek van de dag
Nu ik in een nostalgische bui ben: Dark Side of the Moon is altijd een van mijn favorieten geweest. Ik kon er in het ziekenhuis prima mee in slaap vallen - behalve uiteraard bij Time, het nummer met de wekkers en de klokken. Eigenlijk kun je dat album helemaal niet in stukjes hakken. Daarom heel bruut alleen het laatste nummer. 'There's no dark side of the moon really. As a matter of fact it's all dark.'