Niks

Gisteren niet veel gedaan behalve naar MMC Eindhoven voor immuno. Dezelfde verpleegkundigen, andere locatie. Ik moest dus Oudste vragen om te rijden. Het is (nog?) te ver om te fietsen, autorijden mag ik nog niet en het ov is al helemaal geen optie. Volgende keer waarschijnlijk weer gewoon bij mij om de hoek in MMC Veldhoven, dan kan ik weer lekker met de e-bike.

Terwijl ik in de wachtkamer van het MMC zat werd ik gebeld door de klachtenfunctionaris van het MMC. Ik had via het contactformulier geklaagd over het mijnenveld dat bloedafname heet. Ze gaat het verhaal aan het hoofd van het lab voorleggen en komt er dan bij mij op terug. Even later bij de immuno zat er iemand naast me die bij dezelfde bloedafname was geweest en bevestigde dat het inderdaad een puinhoop was. Fijn, hoor ik het eens van iemand anders. Ik hoop dat er meer mensen een klacht hebben ingediend.

Oudste pikte me op om me thuis te brengen. Wel raar om weer dwars door de stad te rijden, ik kom immers nergens meer tegenwoordig. Ze moest nog even naar de Turkse winkel, zo'n pijpenla met smalle gangetjes, maar ze maakte meteen rechtsomkeert toen we langsreden. Ik begreep er helemaal niets van, maar zij had gezien dat er een wachtrij buiten op de stoep stond. Voor mij voor het eerst dat ik dat zag. Ergens roken we een heerlijke frietlucht en toen was ik niet meer te houden :) Dan wel van de beste friture, vond Oudste. Dus een grote zak heerlijke goudbruine crispy ambachtelijke friet gehaald en samen met Jongste opgegeten. We hebben 's avonds niet meer hoeven koken.

Auto
Vanwege de epilepsie mag ik zes maanden niet autorijden, ook al heb ik geen akelige verschijnselen meer gehad behalve vlak na de bestraling. Maar ik vraag me af of ik het rijden daarna nog ga oppakken. Ik merk dat ik niet honderd procent goed functioneer. Voor de diagnose maakte ik af en  toe al rare fouten, autorijden kostte steeds meer moeite. Ik dacht dat ik misschien begon te dementeren. Een hersenuitzaaiing, zoiets bedenk je toch niet?
Mijn auto (voor de liefhebbers: ik ben de trotse bezitter van een Toyota Prius Classic, ofwel Prius 1, waarvan er in Nederland slechts 500 zijn verkocht; de Prius 2 sloeg een stuk beter aan) is nog maar half van mij, de andere helft is sinds een jaar het bezit van mijn auto-maatje. Ik heb mijn dochters al laten weten dat zij uiteindelijk de andere helft ook moet krijgen, als de auto mij zou overleven. De Prius is inmiddels 18 jaar oud, dus het wordt nog spannend wie het langer volhoudt, ik of mijn geliefde Classic, wereldwijd de eerste hybride auto die ooit op de markt kwam. Ik zou een hele blog aan deze auto kunnen wijden, maar wie zit daarop te wachten? Laat maar.

Geheugen
Mijn kortetermijngeheugen is beroerd. Zit ik te facebooken op mijn telefoon, valt de wifi weer eens uit, ik zet de wifi weer aan en weet niet meer wat ik aan het doen was. Of ik praat met een van mijn dochters, ze zegt ‘wat zei je’ en ik kan het niet herhalen omdat ik het niet meer weet. Ik heb het gevoel dat mijn Wordfeudcapaciteit achteruit is gegaan, ook al win ik nog weleens, zo af en toe. Van Sudoku breng ik echt niks meer terecht. En als ik een blog schrijf vergeet ik allerlei dingen erin te zetten.
Ik moet er niet aan denken dat ik mijn tekstbedrijf nu nog zou hebben. (Ik wéét dat in een van mijn laatste blogs ergens een punt ontbreekt, ik heb ‘m een paar keer gelezen en ik zie het gewoon niet.) Oei, dat zou pijnlijke taferelen hebben opgeleverd: opdrachtgevers met wie ik jaren heb gewerkt zouden moeten besluiten om 'afscheid te nemen' zoals het zo tenenkrommend eufemistisch heet in arbeidsrelaties. Blij dat ik op tijd gestopt ben, dankzij het ABP dat al begon uit te keren toen ik nog een jonge blom van 61 was en het vage gevoel dat er iets niet goed was een jaartje later.

Al met al genoeg om te betwijfelen of autorijden wel zo’n goed idee is. Ik voel me al onzeker als ik met de fiets een straat oversteek, bang dat ik het verkeer niet snel genoeg zie. En er kunnen altijd nieuwe hersenuitzaaiingen ontstaan. Ik zie heel vaak hier op de site dat kanker ofwel naar boven ofwel naar beneden lijkt uit te zaaien, al kan het letterlijk alle kanten op.

Kaarten en cadeaus
De stroom houdt maar niet op! En ik had nog zó gezegd: bij mijn ‘grote feest’ geen cadeaus, ik wil niks. Dat hebben de dochters goed onthouden. Een van hen had een donatie aan Greenpeace gedaan en kreeg toen het kaartje dat op de foto staat. Het is composteerbaar, maar je kunt het natuurlijk ook recyclen door het weg te geven. Nog een uitstekend idee: de huishoudelijke tegoedbon die ik van P en G kreeg. Ik bewaar ‘m nog even tot Jongste weer naar de uni kan en dan mag ik een poetsklusje naar keuze door hen laten uitvoeren. Dit naar aanleiding van mijn opmerking een tijd geleden over ‘huisvervuiling’. Wat maar weer bewijst dat mijn blog goed gelezen wordt. En ook heel leuk: vijf kilo tweedehands Libelles, Margrieten enzovoort, door J op Marktplaats gescoord. Ik was net zo’n beetje door de stapel heen die ik van diverse leden van mijn koor had gekregen.

Plaatje van de dag
Hieronder, gewoon omdat het kan: een Priusmeeting van héél lang geleden met héél veel Priussen. Prii, volgens degenen die klassiek opgeleid zijn en/of interessant willen doen. De tweede van rechts is de mijne, de vierde is van Priusvriendin M, die ik daar voor het eerst ontmoette en met wie ik nog altijd bevriend ben. Oude vriendschap roest niet, in tegenstelling tot de gemiddelde auto.

Vandaag voel ik me goed, tot nu toe geen bijwerking van de immuno, en het is lekker weer. Groots plan: straks een stukje fietsen en daarvoor wat doen aan de huisvervuiling. O ja, en alle kaarten nog eens bekijken, lezen en tellen hoe belachelijk veel het er zijn. Maar eerlijk is eerlijk: het zou zomaar kunnen dat ik weer de hele dag niks uitvoer.