Morfine

Volgens afspraak belde m'n verpleegkundige, keurig op tijd. Fijne vrouw, altijd rustig en geduldig, denkt goed mee en begrijpt waar ik mee zit.

We bespraken de dexa: die 1 mg bevalt goed, ik word er niet hyper van maar krijg net genoeg energie om af en toe van m'n bedbank te komen en iets nuttigs te doen. Voor m'n benauwdheid lijkt het niet veel te helpen. Ik piep en kuch de hele dag en hijg bij elke inspanning. Ik heb niet het idee dat er vocht achter m'n longen zit, dit voelt anders. Het is meer dat m'n luchtpijp en slokdarm een beetje in de verdrukking lijken te zitten, een benauwd gevoel net onder m'n keel. Als ik pillen slik of een iets te grote hap brood neem lijkt er iets te blijven steken. Te grote klieren, denk ik. Of gewoon tumorgroei.

Ze vroeg wat ik wilde: de CT-scan wat vervroegen misschien? Op de thoraxfoto een maand geleden was niks bijzonders te zien. Nu heb ik net de bestraling gehad, volgende week is het alweer tijd voor MRI hersenen en  11 juni de reguliere CT. Ik hoef niet zo nodig in één keer het plaatje compleet te hebben, aangezien ik toch niet van plan ben er nog veel aan te doen. Ik herhaalde nog maar eens dat ik niet meer aan chemo wil beginnen, omdat dat alleen maar uitstel en een bij voorbaat verloren 'strijd' oplevert, en ik voelde daar geen spoor twijfel bij. Ze had daar alle begrip voor. Ik ga maar liever 'gewoon' dood aan die ziekte. Dus we laten de agenda zoals die is, tenzij ik er anders over ga denken of er plotseling dingen veranderen.

Voor de benauwdheid zou ik ook morfine kunnen krijgen, zei ze. Daar schrok ik even van, ik associeer dat met een volgend stadium, de horizon die weer wat dichterbij komt. Maar ik heb me inmiddels ingelezen en morfine wordt tegenwoordig vaker en vroeger ingezet dan voorheen, omdat het zo effectief is en goed gedoseerd kan worden. Je kunt het gerust langere tijd gebruiken en je hoeft er helemaal niet terminaal voor te zijn. Er is zelfs een folder met 'feiten en fabels' over morfine.

Oké, weer wat geleerd. Wel heb ik er vanwege mijn harddrugsverleden gemengde gevoelens bij. Ook al is het dik dertig jaar terug, ik heb zo'n idee dat mijn lichaam en misschien ook wel mijn geest nog heel goed weten wat opiaten met je doen. Ik weet nog precies hoe het voelde, de eerste keer heroïne. Nadat ik was afgekickt duurde het nog wel een jaar of tien tot het dromen over 'gebruiken' definitief uit mijn slaap was verdwenen. En toen ik vele jaren later een keer narcose kreeg via een infuus voelde ik het spul letterlijk mijn systeem binnenrollen en verzuchtte ik half onder zeil nog verlekkerd: oh, net als vroeger. Ik zit niet echt op dat soort herbelevingen te wachten. Mijn verpleegkundige zei dat ze me in dat geval naar de pijnpoli zou doorsturen waar ze veel ervaring hebben met reacties op opioïden. Waarschijnlijk zal het allemaal wel meevallen, maar ergens ben ik bang dat terwijl sommige mensen vooral misselijk worden van morfine, ik het juist lekker ga vinden en dat wil ik helemaal niet.

Voorlopig is het nog niet aan de orde, ik ga m'n MRI en CT-scan afwachten en daarna het gesprek met mijn longarts. Vijf weken later is de IJslandreis gepland; hopelijk is tegen die tijd in te schatten of dat zinvol en verantwoord is, al dan niet met 'iets' tegen benauwdheid. En als ik dan toch bezig ben ook maar meteen een rollator als hulpje voor mijn heup en rug, waarbij je als bonus ook gelijk een zitje bij je hebt. Het is even een drempel, net als dat bed in de huiskamer waar ik nu zo blij mee ben, maar ik zoek nu dus serieus naar een lichtgewicht rollator met zachte banden (voor meer vering op hobbelige paden) die klein op te vouwen is. Liefst op Marktplaats, anders ben je vlot 400 euro kwijt.

Ten slotte bespraken we nog het verslag van de botscan waarin de schouder en de heup op één hoop waren gegooid. Ze was verbaasd, maar zag het probleem en zou het opnemen met de radioloog die voor het MDO de scan heeft beoordeeld. Benieuwd of ik er nog iets van ga horen.