Knikker in m'n kop

De nacht verloopt volgens het bekende recept: in slaap vallen met muziek. Deze keer het Magnificat van Vivaldi, waar we met ons koor een paar keer een aantal delen van hebben uitgevoerd bij kerstconcerten. Prachtige meerstemmige muziek in het Latijn. Op het gym was dat mijn lievelingsvak en in mijn tekstwerk kwam het goed van pas. Om Latijn te vertalen moet je kennis hebben van grammatica en die vaardigheid verdiept weer je inzicht bij alle soorten tekst in om het even welke taal. Het is een soort ontleedpuzzel waar sommigen nachtmerries van zouden krijgen, maar die ik juist een uitdaging vind.

Het laatste echt grote boekproject waar ik aan werkte als tekstredacteur was de bekroning. Er kwam nogal wat Latijn in voor, maar de auteur was geen gymnasiast. Enthousiast heb ik het vertalen van allerlei gekke beestennamen naar me toe getrokken en me er helemaal in vastgebeten. En met volle teugen genoten natuurlijk. Sowieso is dit een erg bijzonder boek.

Stille kracht
Ga ik mijn werk nog missen en heb ik mijn tekstbedrijf te vroeg stopgezet? Dat denk ik niet. Mijn slogan was MV8. De stille kracht. Die koos ik omdat mijn invloed op teksten van anderen per definitie niet direct zichtbaar hoort te zijn. Maar de focus die het werk vraagt heb ik niet meer. Ik maakte meer fouten dan ik acceptabel vond. Als vrijwilliger ben ik bij iedere vereniging meer dan welkom voor het schrijven en bewerken van persberichten en websiteartikelen. Dat is eigenlijk wel genoeg. En dan is er nog deze blog. Uiteraard blijf ik er naderhand nog aan schaven, want het kan altijd beter en het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Mocht deze serie ooit een uitgever bereiken, dan vind ik Knikker in m’n kop wel een pakkende titel. Beter dan dat suffe Wie, ik? waar ik mee begon. Maar ja, dat suffe kun je me niet kwalijk nemen met die knikker in m’n kop.

Reset
Ik word wakker op een recordtijdstip: pas om halfzeven. Gisteren heb ik een lange tuk gedaan op de bank omdat ik bijna letterlijk stond te tollen op mijn benen. Waarbij ik wel aanvoelde dat dat niet kwam door de knikker, maar door pure vermoeidheid wegens chronisch slaaptekort. Even liggen … en bijna twee uur later werd ik wakker. Oudste kwam, we aten samen, ze bracht me naar de koorrepetitie. We werken aan een nieuw stuk (Saul, van Händel) en dirigent P wil duidelijk meters maken (lees: ons ervan overtuigen dat het écht nodig is dat je thuis geregeld oefent en gelijk heeft ie, al had ik je misschien geen slavendrijver moeten noemen, sorry P). Een kwartier voor de pauze wordt het me te veel. Het notenbeeld oppikken, kruisen en mollen, tekst lezen, het ritme doorgronden, aanwijzingen van P opvolgen, gepraat tussendoor – mijn hoofd moet het allemaal simultaan op zijn plaats zien te krijgen en simultaan is zeg maar niet mijn ding. Ik fluister tegen koormaatje L, die van de gemberkoekjes, dat ik alvast pauze ga houden en ben best wel trots op hoe goed ik mijn grens bewaak.

Toch lijkt het echt de goede kant in te gaan met die resetoperatie van mijn brein! Op het koor merk ik de vooruitgang het best. Had ik eerder gemeld dat ik alleen voor de gezelligheid meedoe deze periode, ik begin nu te geloven dat ik in april gewoon met de rest op het podium een fantastisch concert sta te geven. Wel merk ik dat ik mijn ademhaling minder goed beheers (voor de kenners: met name de ademsteun). Die knikker kan ik daarvan niet de schuld geven, maar er zitten wel wat ruimte-innemende dingen in en rond mijn longen die er niet horen. Bovendien is mijn longcapaciteit al minder omdat ik van kinds af aan een flinke scoliose heb, zo’n S in je ruggengraat met een charmant bocheltje erbij. Daardoor wordt mijn romp in elkaar gedrukt en ben ik al zes centimeter gekrompen. Het mooie – daar heb je mijn befaamde relatieve mazzel weer – is dat ik er vrijwel geen last van heb, mijn lichaam past zich aan.

Feest der feesten
Na die lange nacht voorafgegaan door dat middagtukkie voel ik me helemaal prima. Tijd voor de krant van gisteren? Nee, die had ik zowaar al uit! Kopje thee en broodje ei dan maar. Pickwick orakelt Met wie moet je snel weer eens afspreken? Whahahaha. Wat dacht je van honderd man of zo? Gisteren ben ik met ex en Jongste naar ’t Wasven geweest. Uitgelegd wat voor feest ik in gedachten heb en besproken wat de randvoorwaarden zijn, onder meer qua annuleren en de aanwezigheid van een piano. Alles wat ik vraag blijkt mogelijk te zijn. Ook mijn supportteam zit het helemaal zitten. Ik wist het: dat feest moet daar en anders niet. Ik ben blij dat ik op tijd begonnen ben en dat ik taken kan delegeren. Op 9 mei is het feest der feesten. Met veel live muziek (het muzikale deel van de genodigden moet echt aan de bak, meer verlang ik niet van ze) en Queen Mary herself als stralend middelpunt.

Ziekenhuisgedoe
Over stralend gesproken: straks weer naar het Cathrien met Oudste. De radiotherapeut bespreekt de uitslag van de laatste MRI-scan en licht het behandelplan nog eens toe, dat waarschijnlijk uit slechts één sessie bestraling zal bestaan. Aansluitend wordt het bestralingsmasker gemaakt. Morgen is immunotherapie 1 en de rest van de week heb ik vrij. Nu alles op gang komt begint de agendadruk wat af te nemen en dat is ook fijn voor het supportteam. Nu ik op het punt sta naar het Cathrien te gaan begin ik 'm  toch te knijpen. Wat als die hogeresolutie-MRI toch nog meer kleine uitzaaiingen aan het licht brengt? Die relatieve mazzel kan toch niet eeuwig blijven duren?

Gisteren had ik nog wat vragen, onder meer over die rode uitslag die ik van een of ander medicament heb gekregen. Ik bel het MMC en word teruggebeld door mijn eigen verpleegkundige. Voor de uitslag kan ik een antihistamine pakken die ik al in huis heb. Fijn, zo'n vast aanspreekpunt.

Gelukjes van de dag
* Ik ben niet religieus of spiritueel aangelegd en ik geloof niet in voorbestemming of het lot. Ik geloof dat alles toeval is en dat je geluk of pech kunt hebben. Maar ik weet van diverse mensen dat ze voor me bidden. A is wel religieus en ze vertelde me dat ze bij een bedevaartsoord een hele grote kaars voor me heeft gebrand. Ik ben ontroerd. Let the magic happen. Wie ben ik om uit te sluiten dat wonderen bestaan?
* M komt zondag! Zij is zo iemand met een zeer pittige baan en een zeer pittig stel kinderen die eigenlijk veel te zwaar belast wordt. Geen wonder dat ze in de zes jaar dat ik hier woon nog nooit bij me op bezoek is geweest. En nu komt ze zomaar een middagje langs. Ik verheug me er enorm op.

Video van de dag
Vivaldi schreef nog veel meer dan het overbekende De vier jaargetijden. En ik heb nu eenmaal een sterke voorkeur voor koormuziek. Van Wikipedia (googelen doe ik nog steeds opvallend weinig de laatste weken):
"Het Magnificat wordt ook wel de lofzang van Maria genoemd en is te vinden in het evangelie volgens  Lucas, 1:46-55. [...]  De auteur van het derde evangelie beschrijft hoe Maria bij haar bezoek aan haar nicht Elisabet de tekst uitspreekt als de beide zwangere vrouwen elkaar volgens het verhaal ontmoeten.” Moet ik meteen weer aan mijn zwangere schoonfamilienichtjes denken 😊