Haar

Ik stap nietsvermoedend onder de douche en heb ineens een paar lange steile haren in mijn handen. De medegebruikers van mijn badkamer hebben respectievelijk een kort jongenskoppie en woest krullend paars en blauw geverfd haar, dus het kan alleen mijn eigen haar zijn.

Het is nog best lang, dus dat moet betekenen dat de zogeheten parieto-occipitale locatie van de tumor vrij hoog op mijn hoofd zit. Oké dan … plaatselijke haaruitval stond genoemd bij de bijwerkingen van de bestraling en kan zowel blijvend als tijdelijk zijn. Afgelopen week zat het blijkbaar nog stevig vast; toen ik het heb laten knippen heeft de kapper er niets over gezegd. Ik vis een grove kam uit de la en trek voorzichtig de losse plukken uit, want ik heb ze liever in die kam dan in het putje van de afvoer. Sorry voor het plaatje, trouwens. Het is maar haar, maar sommige mensen vinden dat onsmakelijk. Geef mijn hersentumor maar de schuld van dit schaamteloze ongeremde gedrag. Het lijkt trouwens meer dan het is, die lamelletjes van het badkamermatje zijn nog geen anderhalve centimeter breed. Ik ben benieuwd of ik straks een kogelrond kaal plekje zie in de spiegel.

Theezakje van de dag
Wat zou je doen met 10 miljoen? Nou ja zeg, dat is letterlijk een onvoorstelbaar bedrag. Mijn huis had ik daar zes jaar geleden 55 keer van kunnen betalen. Als ik dan denk aan de oudjes in mijn postwijk die zichzelf heel grappig vinden als ik het tuinpad oploop en ze roepen me toe: komde de honderdduzend brengen? Dan complimenteer ik ze met hun bescheidenheid en zeg dat de meeste mensen daar hun bed niet meer voor uitkomen. En waarschijnlijk hebben ze het dan zelfs nog over guldens, pakweg 45.000 euro.

Tien miljoen? De helft naar kankerresearch. Dan heb ik nog vijf miljoen over. De vier kinderen mogen een miljoen verdelen, 250.000 euro de man vind ik mooi genoeg, je hoeft ze nu ook weer niet te verwennen. Nog vier miljoen te gaan. Een reis maken met de kinderen op mijn kosten. VS/Canada met een camper, dat zouden ze wel willen.Maar Zoon heeft al eens gezegd dat hij geen voet in de VS zet zolang Trump het daar voor het zeggen heeft. Misschien alleen Canada dan? En IJsland als voorafje? Maar dan is dat geld nog steeds niet op. Voor de jongste twee een huis kopen en voor de oudste twee de hypotheek aflossen, daar gaat weer een miljoen. Een flink bedrag naar vluchtelingenhulp en opvang van al dan niet uitgeprocedeerde asielzoekers. De rest beleggen in duurzaamheidsfondsen, notarieel regelen dat er zo min mogelijk erf- en schenkbelasting afgaat en dan zien ze zelf maar wat ze er na mijn dood mee moeten. Ik hoef toch niet alles alleen te bedenken?

Vakantie
Gisteren ... even denken. Vakantie geregeld! Van 27 mei tot 5 juni ben ik met BFF L in de Provence te gast in de gîte van oude vriendin H. Het aangename met het aangename verenigd. En nu maar hopen dat er niks tussen komt. We rijden er in twee dagen heen, want ik mag niet rijden en ik moet zeggen dat ik dat helemaal niet erg vind, als ik zie hoe mijn rijvaardigheid achteruit is gegaan de laatste maanden voor 3 januari. Ik zal al blij zijn als ik weer kan fietsen. Ex gaat me helpen om mijn fietshelm goed in te stellen en dan ga ik het komende week eens rustig proberen; het is me tenslotte niet verboden. Zelf heb ik het idee dat mijn balans 95 procent normaal is als ik loop. Dat moet genoeg zijn om mee te fietsen. Natuurlijk niet gelijk op de e-bike, eerst op de slome postfiets, zonder tassen.

Eindelijk had ik eens een goed idee. Ik heb in mijn agenda vanaf morgen een dagelijkse wandeling als herinnering ingevoerd. Het moet maar eens afgelopen zijn met die loopjes naar het winkelcentrum en het onnodig volproppen van mijn voorraadkast! We hebben hier een mooi wandelgebied op loopafstand en een dagelijks ‘rondje om de vijver’  moet haalbaar zijn. Goede training om straks weer met de post te kunnen beginnen.

Gisteravond wat zitten sleutelen aan de voorbereiding van mijn feest, maar op de een of andere manier kwam ik toch weer in mijn ziekenhuisdossier terecht. Met als gevolg dat ik voor het eerst in een hele tijd moeite had om in slaap te vallen. Ik las van alles wat ik al wist. Stadium IV B en zo. En ik kan het nog steeds amper geloven, omdat ik me nog altijd gewoon goed voel. Ziek? Kanker? Uitzaaiingen? Wie, ik? Slechte prognose als je je diagnose pas in dat stadium krijgt? Dat gaat toch niet over mij? 

Muziek van de dag
Ooit speelde Jongste fagot. Een prachtig instrument. Mijn allereerste Facebookfilmpje is van haar optreden tijdens de muziekavond van school, toen ze in de brugklas zat. Op Spotify vind ik fagotmuziek van Vivaldi, maar die kan ik hier dan weer niet toevoegen en bovendien heb ik altijd ruzie met Spotify, dat nooit lijkt te snappen wat ik wil. Gelukkig kan ik beter overweg met  YouTube.