Gember

****** Newsflash ****** Scottie is terug! Hij had zich achter een  gordijn verstopt.

Dat is wel erg vroeg, om kwart over vier wakker. Inmiddels weet ik dat ik toch niet meer in slaap val. Nog even wat muziek liggen luisteren en daarna opgestaan voor een kop thee en mijn favoriete voedzame ontbijtje, een stevige bioboterham met een eitje en vegan mayo. Gekookte eitjes heb ik altijd op voorraad. Goede aanvulling voor een vegetariër.

Eindelijk heb ik genoeg concentratie om de aflevering van Call the Midwife te kijken die al dagenlang op m’n Horizonbox staat te wachten; dat zou vroeger nooit langer dan een paar uur geweest zijn. Ik zag in de online gids dat er een nieuw seizoen Over mijn lijk begonnen is terwijl ik in het ziekenhuis lag. De laatste paar jaar volgde ik die serie (over jongvolwassenen met kanker die in hun ziekteproces worden gevolgd) waarbij ik me uitermate gelukkig prees met mijn kerngezonde kinderschare.
Aan het eind van het seizoen is altijd iedereen dood op een paar uitzonderingen na :( Ik ga dit jaar skippen en hoop vurig dat er een paar deelnemers zijn die het redden.

Heerlijk hoe opgeladen ik me voel na krap vier uurtjes slaap. Het patroon begint zichtbaar te worden: ’s morgens vroeg ben ik relatief topfit en geniet van de rust. Ik woon aan een doorgaande weg in de wijk en op dat uur hoor je nog helemaal niks buiten. In de loop van de dag put ik mezelf uit, geen idee hoe, waarna ik ’s avonds geen reserve meer heb, meer moeite krijg met vloeiend spreken en denken en steeds sneller begin te stressen als mijn dochters iets te snel voor me gaan. Doseren moet je leren, kennelijk.

Wat dan weer compleet tegenvalt is Wordfeud. Ik ben een fanatieke speler en heb standaard vijf spelletjes lopen met drie tegenstanders. Een van hen is Zoon, van wie ik ongeveer één op de twintig keer win, terwijl de andere twee spelers en ik zo’n beetje aan elkaar gewaagd zijn. Het gaat al mis doordat ik stomweg vergeet dat ik Wordfeud speel tot er een reminder komt, maar het bedenken van goede woorden … ik hoop maar dat dat vermogen ook nog aan het resetten is. Ook van Sudoku en Solitaire breng ik niets meer terecht. Ik zie het gewoon niet.  Of had ik dat nou allemaal al eens verteld?

Na Call the Midwife heb ik ik zelfs nog genoeg fut over om eindelijk de bijsluiter van de pembrolizumab te lezen die aanstaande woensdag mijn nietsvermoedende kankercellen gaat bestoken. Normaal lees ik nog de bijsluiter van een doosje paracetamol, bij wijze van spreken. En nu is er iets echt belangrijk en laat ik dat gewoon dagenlang liggen. Ik ken mezelf haast niet terug.

Tijd om te gaan bloggen, want ook dat gaat het makkelijkst in de vroege uurtjes. En de fans rekenen erop :) In de loop van de dag noteer ik wat steekwoorden in m'n boekje zodat ik de volgende morgen niet meer hoef na te denken waar die blog in godsnaam over moet gaan. Inmiddels is wel duidelijk dat ik gewoon heel veel. zo niet alles moet noteren: blogdingetjes, wie zorgt er voor het eten, wie gaat er mee naar het ziekenhuis enzovoort.

Gember
’s Middags kwam koorvriendin L (niet die ene, maar die andere) me een lading van mijn favoriete zelfgebakken gemberkoekjes brengen. Omnomnom! In het kader van #durftevragen zijn we samen even naar het buurtwinkelcentrum gegaan, zodat ik niet alles aan het kernsupportteam hoef over te laten. Het viel me op bij het lopen dat ik mijn balans praktisch helemaal terug heb, dus dat stukje van m’n hersenen is kennelijk klaar met rebooten, mooi zo.

De koekjes brachten me op het idee deze L voortaan GemberL te noemen op WhatsApp, zodat ik eindelijk weet wie van de twee er aan het woord is als er staat L is aan het typen. Later nog een heerlijk powernapje gedaan, waarna andere L, die voor het eten zou zorgen, voor de deur stond met haar pannetje. Voor het eerst in haar leven dat ze vegan kookte want Jongste at ook mee. Nu is vegan koken in principe niet moeilijk. Je neemt vegan ‘kipstuckjes’ en sojayoghurt in plaats van het echte werk, checkt even de verpakking van de naan en hup, je hebt een heerlijke currymaaltijd. Dank je wel, lieve L. Jongste vertrok na het eten naar Oudste om naar een of andere theatershow te gaan, dus we hadden het rijk alleen. Voor de zoveelste keer trof ik een paar geduldig luisterende oren. Of het door de dexahyper komt of dat het gewoon mijn manier van verwerken is, who cares; als echte vriendin deed ze wat ik ook voor haar gedaan zou hebben: er zijn.

Verrassing van de dag
Een paar uurtjes languit op de bank tot de dochters terugkwamen van het theater. Die idiote meiden hadden een hele grote verrassing meegenomen: Bobbie! De kat van Oudste die ik voor ik tegen de vlakte ging een maand lang verzorgd heb, terwijl zij aan de andere kant van de wereld leuke dingen aan het doen was. Bobbie en ik gingen altijd samen ‘een bakkie doen’: ik zette koffie voor mezelf en zijn favoriete bakje om in te liggen naast me op de bank (foto Bobbie in bakkie: zie blog 1, Kanniewaarzijn). En ik ben niet eens een dierenliefhebber. Katten vind ik nog wel redelijk te doen. Maar Bobbie is echt mijn schatje. Ik kom hem vaak op straat tegen tijdens mijn postronde en dan loopt ie soms wel een paar straten met ‘oma’ mee. Hij door de tuinen, ik over de paadjes met de post. Als ik hem niet meer zie en ik roep hem komt hij aangehuppeld, zolang het binnen de grens van zijn actieradius is. Zooo schattig. Als kitten is Bobbie ook weleens bij mij thuis geweest maar toen raakte hij nogal gestrest door de vreemde omgeving. Leuk dat ze het toch weer geprobeerd hebben, deze keer viel het erg mee!

Gelukje van de dag
* Belletje van vriendin P. Ze werkt niet op vrijdagen en bood aan dat ik op die dagen een beroep op haar kan doen als ik ergens heen moet of iets nodig heb. L had precies hetzelfde aanbod gedaan, maar dan voor haar vrije dinsdag. Blij mee!
* Frie gaat gezellig mee met immunokuur nummer 2! Lijkt me echt bijzonder. Voor 1 en 3 heb ik anderen van het supportteam ingepland en nu is dat stukje agenda weer rond. Al hoop ik vanaf pakweg kuur nummer 3 gewoon alleen te kunnen gaan, drie haltes met de bus of misschien wel lopend. Tegen die tijd gaat het alweer richting voorjaar.

Vier het leven, ik word 63
Voor mijn feest heb ik een uitgebreide Excel aangemaakt en een taakverdeling in de steigers gezet. Op De Dag zelf wil Queen Mary niks aan haar hoofd hebben. GemberL wordt manager muziek en L wordt algemeen coördinator/aanspreekpunt voor de mensen van de locatie. 

Ik ben blij dat ik heel erg op tijd ben begonnen met de voorbereidingen, nu het me relatief goed afgaat. Bijna alle save-the-dates zijn de deur uit. En nu al zijn er veel mensen die enthousiast reageren. Ik heb uitgerekend dat ik als iedereen komt en het feest vijf uur duurt, drie minuten per persoon beschikbaar heb om iedereen individueel te spreken. Aaaarggghhh, waar ben ik aan begonnen.

Zou het me lukken om de zaterdagkrant te lezen? Lees het morgen in de blog!

Liefs, Marian