Een berg steun

Ron, de krant is weer gevuld! Veel leesplezier.

En zo zit ik weer om zeven uur in de ochtend achter mijn computer na een uurtje of vier slaap. Ik heb vanaf een uur of vijf nog even liggen genieten van mijn heerlijke bedje dat precies warm genoeg was. En ik bedacht dat ik het helemaal prima vind om daar altijd alleen in te liggen. Ik heb geen last van een snurkende partner en hoef me geen zorgen te maken dat ik hem/haar wakker maak terwijl hij/zij om halfacht weer richting werk moet. Geen partner die moet leven met mijn scheten (oké, iedereen laat ze, maar mijn darmen beginnen zich echt irritant te gedragen, de details zal ik voor de huisarts bewaren). Ik vind het helemaal prima om mijn huis en mijn bed aan mezelf te hebben.

Serieel
De volle agenda moet weer worden verdeeld tussen Ex en Oudste. Ik probeer haar te overtuigen dat drie bushaltes naar het MMC om even bloed te laten prikken me echt wel alleen gaat lukken. Ik heb nul epilepsieachtige verschijnselen gehad sinds ik uit het ziekenhuis kwam en sta voor mijn gevoel niet meer te zwaaien als een grassprietje in de wind. Geen behoefte meer aan een liefhebbende arm om mijn balans te vinden. Ik heb mijn telefoon bij me en Ex kan binnen vijf minuten bij me zijn. Dus!

Het is nu even flink aanpoten voor de kern van het supportteam, Oudste en Ex. Oudste is een efficiënte organisator, maar ik word er helemaal gestrest van. Wat ik absoluut niet kan is nadenken over wie wat waar wanneer. Informatie die je moet integreren. Ik doe een halve dag over het overtypen van mijn gemazelde te moeilijke agenda in een prikkelarm Excelsheet en checken of het dan klopt met de agenda’s van Máxima en Cathrien en maak de ene fout na de andere. Oudste en ik krijgen bijna ruzie. Wat ik kan begrijpen. Ik was de laatste jaren al een enorme stresskip aan het worden. Over de sufste dingen raak ik helemaal van de wap en nu is het nog erger. Later zeg ik tegen mijn dochters dat ik dingen kennelijk serieel verwerk, simultaan lukt me niet. Meer dan twee bezoekers: te veel geklets door elkaar. Dingen onthouden is een ramp. Ik heb al minstens acht keer gevraagd wie er vanavond voor het eten zorgt terwijl ik weet dat ik het hartstikke leuk vind dat een van de twee koorvriendinnen met de identieke voornaam L (ja hoor, dat heb ik weer) komt koken en eten. Ik onthoud het alleen niet. Dat schijnt door het ‘gegeneraliseerde insult’ te komen en is niet per se blijvend. Oké dan.

Voor de rest gaat het niet slecht. Ik slaap weinig maar wel diep en blijf op de been. Ik heb uitslag, maar een zalfje helpt. Ik ben hyper en constant bezig, geen idee waarmee, maar ook daar valt mee te leven. Ik zeur wel, maar mij hoor je niet klagen(?).

Raadsel van de dag
Ik ontdek een rare plakkerige vlek achter op mijn broek. Zo een waarbij je denkt: ben ik in de stront gaan zitten, hoe dan? De geur leek er gelukkig totaal niet op. Broek uitgespoeld en over tot de orde van de dag. Later open ik mijn notitieboekje dat op de bank ligt en vind tussen twee blaadjes de restanten van een geplette After Eight, van het doosje dat ik op een van mijn laatste werkdagen tijdens mijn postronde kreeg van een dankbare ‘klant’. Oh … dat verklaart veel.

Werkstress
Uiteraard zit ik momenteel in de ziektewet. De arbodienst was me gelukkig tegemoet gekomen met een belafspraak. Het was een prettig gesprek. Ik neem aan dat die vrouw heel wat te horen krijgt op een gemiddelde werkdag, maar ik kreeg de indruk dat ze wel even flabbergasted was. In ieder geval laat de arbodienst me voorlopig met rust en weet zij nu dat ook ik niets liever wil dan gewoon weer mijn zes uurtjes postgooien per week.
Ander probleem: het ziektegeld en eventueel toekomstige WIA – ik hoop niet zover te komen – worden berekend op basis van mijn werkuren in de dertien weken voor ziekmelding. Ik heb toevallig nogal veel meeruren gemaakt: kerstperiode, wijkje van zieke collega. Maar nu blijkt dat die uren - en het zijn er behoorlijk veel - waarschijnlijk niet meetellen in het dertienweeks gemiddelde. Zelfs met mijn wazige hoofd zag ik al dat er ergens iets niet klopte, dit klinkt gewoon oneerlijk.
Mijn expertsupportteam is uitgebreid met U, die ik toevallig al kende voor ik bij de post kwam werken. Ook zij is postbezorger, maar veel belangrijker: ze zit in de OR van PostNL Productie, waar ik onder val. Dat doet ze fantastisch, ze is onlangs terecht herkozen met een recordaantal stemmen. En laat personeelsgedoe nou net haar specifieke aandachtsgebied zijn. Dus zij gaat voor mij vechten als een leeuw en heeft mij expliciet verboden er zelf nog naar te kijken.
Gek is dat. Ik doorzie dat er een probleem is, maar zodra de cijfers erbij komen of ik zou dit telefonisch met iemand van HR moeten bespreken zou ik compleet uitvallen. U, ik ben je nu al eeuwig dankbaar, ongeacht wat eruit komt!

Update 
O ja … ik had gisteren ook nog een MRI met dubbel contrast om mijn hoofd digitaal in nog fijnere plakjes te kunnen snijden voor de bestraling begint. De laborant had aan twee prikpogingen genoeg voor het infuus, best knap, maar ik zal toch blij zijn als de port-a-cath geplaatst is. Mijn muziekkeuze was Sublime FM en ik werd onder meer getrakteerd op Sex Machine van James Brown, uiterst ritmisch begeleid door het takatakatakatakataka van de MRI-scanner. Als je niet beter wist zou je denken dat het erbij hoorde.
Op zoek naar de uitgang keek ik uit naar dat waterkunstwerk met kleingeld erin … ik had mijn bakje losse centen bij me. Na een hele tijd kwam ik tot de conclusie dat ik op de verkeerde plek was. Dat komt er nou van als je ineens bij drie ziekenhuizen loopt. Maar het werd toch nog gezellig: er was een inpandig winkelcentrumpje met een Livera en ik wilde graag een extra joggingbroek. Met een uiterst comfy pyjama-achtig soort van jogginghuispak met 50% korting wandelde ik alsnog tevreden naar buiten. Met die jeukende vlekjes verdraag ik geen strak spul – eindelijk een goede reden om geen beha te dragen – en dit zit heerlijk. Maar welke maat moest ik nemen? Ik merk dat ik langzaam aankom en dat kan zomaar tien kilo worden of zo. Waarop Oudste er subtiel op wees dat het ook de andere kant in kan gaan qua gewicht. Dit is duidelijk niet het beslismoment voor een nieuwe skinny jeans.

Gelukjes van de dag
* Vrijdag, dus Jongste kwam thuis. Ze had een kaart gekregen van een studiegenoot van wie de moeder leukemie heeft gehad. Die begrijpt dus heel erg goed wat haar vriendin doormaakt en stuurde 'een berg steun'. Zo lief!
* Frie appt me: wanneer is mijn eerste immuno deze week? Vind ik het leuk als zij meegaat in plaats van Ex of Oudste? Zelf heeft ze al tientallen sessies immuno achter de rug. Wat een geweldig idee. Hoe bijzonder is dat …
* Ik zou met koormaatje L naar een geweldig concert gaan gisteravond, maar ik zag tijdig in dat dat ’m niet ging worden. Koormaatje L (die andere) nam het kaartje over en ik regelde een blind date, zeker wetend dat ze een match zouden zijn. Ze hadden een fantastische muzikale avond én mijn inschatting bleek geheel correct.

Liefs, Marian