Daniëlle, onze dappere Daan ❤️

Wordfeudmaatje, appmaatje, kanker.nl-maatje Daan is verlost van alle pijn en ellende. Ze vroeg me een paar weken terug dit met kanker.nl te delen als het eenmaal zover zou zijn. Zelf blogde ze al een tijdje niet meer maar vermoedelijk hebben we een hoop gemeenschappelijke volgers. 

Een jaar geleden, toen ik nog een newbie was in kankerland, kwam ik haar blog tegen. Ik was verbijsterd. Alvleesklierkanker, wat een gruwelijke ziekte!  Ze was alleenstaande moeder van drie (bijna) jongvolwassen kinderen en ze had een hoop aan haar hoofd. Ik vond dat ze het veel zwaarder had dan ik. Welnee, antwoordde ze, jij hebt uitzaaiingen, ik niet. Waaruit maar weer blijkt dat het vergelijken van ziektegeschiedenissen echt het meest zinloze is wat er maar bestaat.

We bleken in dezelfde regio te wonen. Daan werkte als chauffeur in het leerlingvervoer en reed onder andere naar de school waar mijn zoon jarenlang op het vwo zat. We gingen Wordfeud spelen; ze had het lang niet gedaan maar kreeg er gaandeweg lol in en werd ook steeds beter :) Op zeker moment gingen we over op appen, een veel makkelijkere manier om dingen te delen. 

Een jaar geleden, twee jaar na haar diagnose, zag het er niet goed uit. Daan zou eigenlijk alleen nog chemo kunnen krijgen, opereren was onmogelijk. Maar met chemo had ze slechte ervaringen, bij iedere kuur belandde ze in het ziekenhuis. Een andere mogelijkheid was: doe even helemaal niets en maak er een mooie zomer van. Daar was ze snel uit, geen chemo. We hadden het over doelen. Zo wilde ze haar jongste 18 jaar zien worden en dat is gelukt. We bespraken de mogelijkheid van een second opinion. Bij het AvL hadden ze nog iets in de aanbieding: stereotactische bestraling van de tumor. Daan kreeg in het najaar vier keer een behandeling. Het was net een computerspel, zei ze: met je ademhaling proberen de tumor binnen een vakje te manoeuvreren terwijl je naar het scanscherm kijkt. De vijfde keer, half december, werd er iets raars op de scan gezien dat er niet hoorde. We noemden het 'de kerstbal' maar het was een soort abces, niemand wist wat er precies in die bal zat. Het paste bij haar, want haar hele ziekteproces kenmerkte zich door 'bij mij gaat nooit eens iets normaal'. Ze kreeg de ene galwegontsteking na de andere, een drain die geregeld ongemak en last gaf, een abces in de lever, ze had veel en vaak pijn. De laatste bestraling ging niet meer door. Tot zover het AvL en op naar de volgende mijlpaal die ze behaalde: het jaar 2021. De bestraling bleek niets te hebben opgeleverd. 

Stilletjes aan begon het slechter te gaan. Na weer een paar spoedopnames werd duidelijk dat er niet veel meer aan de steeds terugkerende complicaties te doen was. De dokters hadden niets meer te bieden. Ze wilde nog wel maar haar lichaam was gesloopt. Het ergste vond ze - zoals iedere moeder, denk ik - dat ze haar kinderen moest achterlaten. 

Ik had een drukke week met moederdag plus verjaardag en bestraling en werd plotseling overvallen door die gruwelijke melding van Wordfeud: Daan heeft het spel afgebroken. Een heel slecht teken. Ik heb haar via WhatsApp  nog sterkte gewenst en mooie momenten met haar geliefden. En dat was het dan. Slechts 54 is ze geworden.

Voor mij de tweede keer dat ik een Wordfeud-/appmaatje kwijtraak aan die kloteziekte, na Petra S ruim een halfjaar geleden. Uiteindelijk hebben Daan en ik elkaar nooit live ontmoet, ook al woonden we op amper 15 km afstand van elkaar. Maar wat zal ik jou missen, dappere vrouw bij wie nooit eens iets normaal ging. Lieve Daan, waar je ook bent, ik zal je niet vergeten. Het was fijn je gekend te hebben en een stukje samen op te trekken ❤️