63

Wat een verjaardagsweekend heb ik gehad. Zonder dat grote 'Vier het leven, ik word 63'-feest dat ik, voortgestuwd door de dexa-high, zo enthousiast aan het plannen was. Maar toch werd het een verjaardag om nooit te vergeten!

Op zaterdag 9 mei, de dag van het gecancelde feest, was mijn mini-'schijt aan corona'-feestje met de beide vriendinnen L. Het weer was bijzonder feestelijk, dus we hebben heerlijk in de tuin gezeten, netjes met anderhalve meter ertussen. Zo heel erg schijt was het dus niet, maar het was voor het eerst dat er mensen ons bastion betraden die niet tot mijn inner circle behoren. Mijn allerliefste dochters verzorgden de catering: eerst koffie met huisgemaakte aardbeien-roomtaart (van Jongste, dus vegan en overheerlijk), daarna lunch met verse tomatensoep en broodjes met lekkere belegjes van Oudste, allemaal uiterst hygiënisch geserveerd in eenpersoonsbakjes: als ze iets doet, doet ze het goed en is geen moeite haar te veel. Het was supergezellig. Af en toe keek ik naar de andere kant van de tafel waar de beide L’s zaten en alleen al het zien van die twee naast elkaar op mijn terras deed me zo enorm goed. Al blijft het raar om elkaar niet even te knuffelen als je zo lang geen contact hebt gehad behalve via internet of telefonisch. En ik had echt een topdag qua energie.

Kaarten en bloemen
Er kwamen wat kaarten binnen, zo in de brievenbus gegooid of via de post; eigenlijk best weinig, vond ik, misschien lopen ze achter bij PostNL en komt er dinsdag nog een stapeltje. Er werden diverse bossen bloemen bezorgd, de een nog groter dan de ander, het werd een heel gepuzzel om passende vazen te vinden. En een erg leuk cadeautje van vriendin M, een handgemaakte vlaggetjesslinger. Oudste deed de deur open, zag haar wegfietsen en kon nog net dankjewel roepen. (Of waren die vlaggetjes al een dag eerder? Mijn geheugen is nog steeds ruk.) En dan stond er ineens ook nog een cadeautasje in de voortuin van M de kaartenkampioen. Ik was op 9 mei dus al behoorlijk jarig en verwend terwijl ik officieel nog 63 moest worden.

Moederdagontbijt
En toen werd het 10 mei, mijn verjaardag op zondag en dus automatisch ook Moederdag. Zoon, Oudste en Jongste verzorgden het traditionele ontbijt op bed en uiteraard was dat niet zomaar een ontbijtje, maar een superontbijtje. En heel gezellig, zo vaak zie ik ze niet alle drie tegelijk! Zoon ging daarna terug naar zijn ‘eerste huis’ bij zijn vader, maar een uurtje later was hij er alweer samen met mijn ex, met wie ik gelukkig op goede voet sta. Oudste regelde koffie, gebak en tuinstoelkussens; het was lekker weer dus we gingen in de tuin zitten. Het was duidelijk dat er iets te gebeuren stond, maar wat? Ik dacht dat mijn zus (de derde L in mijn collectie L’s) misschien een verrassingsbezoekje kwam afleggen, maar dat was het niet: juist die ochtend werd er een mooi boeket bezorgd namens haar.

Muziek!
Plotseling loopt Oudste naar de poort en komt er een onbekende vrouw binnengewandeld met een gitaar. Huh? Krijg ik ineens een verrassingsprivéconcert in mijn eigen achtertuin. Cadeautje van F en M, waar ik al bijna veertig jaar een tamelijk bijzondere band mee heb (ga ik nu even niet uitleggen), mede georganiseerd door de dochters. Uit het uitgebreide repertoire van deze Anouk (niet de Anouk, maar een andere) hebben mijn dochters zes songs gekozen – met wat suggesties van de oudere generatie/de gulle gevers – die ter plekke voor me werden uitgevoerd, voorafgegaan door Happy Birthday. Oudste koos een nummer van Sade, dat ze goed kent van toen ze nog klein was en ik dat eerste album helemaal grijs heb gedraaid. Daarna Let it Be, Venus, House of the Rising Sun, Angie en Happy Together, allemaal gouwe ouwe, mooi uitgevoerd door Anouk en daarna vertrok ze weer. Echt een superverrassing.

Verrassing van de dag
’s Middags ging ik even rusten op bed terwijl de meiden hun vijfgangendiner in elkaar zetten. Helaas was ik lang niet zo fit als de dag ervoor. Iemand hier zei het al eerder: je kunt er geen peil op trekken, goede dagen of slechte dagen. Na een paar uurtjes kwamen de meiden kijken of ik wakker was. Ze hadden een verpletterende verrassing bij zich: een doos vol met tientallen verjaardagskaarten. Blijkbaar hebben ze schaamteloos rondgeneusd in mijn computer en iedereen gemaild of geappt waarvan ze vermoedden dat die tot mijn vrienden- of kennissenkring behoort. Al die mensen hebben hun verjaardagskaart niet naar mij maar naar het adres van Oudste gestuurd. En zo kreeg ik dus een doos vol kaarten. Ik ben heel lang bezig geweest om ze allemaal open te maken en te lezen. Echt ZO ontzettend leuk! Ook een paar van mensen van kanker.nl die ik nog nooit gezien heb maar alleen via diverse blogs ken. Geweldig! Ik heb een deel bewaard, want het was tijd voor het vijfgangendiner. Maar ik ga sowieso alles nog eens opnieuw lezen.

Vijf gangen
De meiden hadden zich enorm uitgesloofd. Doorgaans ben ik zelf degene die op 10 mei het aspergeseizoen voor geopend verklaart maar nu heb ik helemaal niets gedaan, behalve me aangeboden als vrijwilliger voor het schilwerk. Een aanbod dat ze in dank aanvaardden. Het menu bestond uit aspergesoep met kervel; een slaatje van veldsla en gemarineerde rauwe aspergeslierten; aspergerisotto van orzo met een gepoft tomaatje; asperges met ham (de vegan variant van Quorn voor Jongste en mij), gekookte eieren, krieltjes, eiersalade en gesmolten Flora (vegan plantaardige boter, prima spul). Als afsluiting een dessert met rabarber, aardbei en zelfgemaakt asperge-ijs. Ik was ooit met Oudste uiteten en toen kregen we asperge-ijs als dessert. Ik vond het heerlijk en zij ging prompt een tweede portie voor mij bestellen, dat gekke kind. En nu maakte ze het zelf!

Jammer genoeg was ik zo afgepeigerd dat ik tussen de gangen door op de bank ben gaan liggen en na het dessert meteen naar boven ben gegaan. Ik heb niet eens meer de rest van de kaarten opengemaakt. Ik had ook last van mijn longen of van wat dan ook, iets deed zeer – dat is al dagenlang zo, af en toe – en ik wilde alleen maar liggen, eigenlijk al vóór de soep.

Bloedprikchaos
’s Morgens werd ik wakker en toen waren het niet mijn longen die ik voelde maar een soort druk achter mijn borstbeen. Opgestaan en naar het ziekenhuis gefietst om bloed te laten prikken. Daar ging organisatorisch het een en ander heel erg fout. De ‘normale’ wachttijd was op dat moment anderhalf uur, maar met een citoformulier kom je normaal gesproken in een snellere rij van hooguit een paar minuten. Nadat ik met mijn cito van het kastje naar de verkeerde muur werd gestuurd heb ik drie kwartier in een wachtruimte gezeten waar talloze mensen, inclusief personeel, op minder dan een meter afstand langs me zijn gelopen. Begrijpelijk, want als je in een gang van drie meter breed met tweerichtingsverkeer links én rechts stoelen zet is anderhalve meter afstand houden echt onmogelijk. Blijkbaar vertrouwen ze hier sterk op de zogenaamde uitgebreide coronascreening, die in de praktijk niks voorstelt. Bovendien zat ik op een hoek en niemand neemt een bocht door rechtdoor te lopen en dan negentig graden te draaien; iedereen snijdt een stukje af en maakt een kwartronde bocht, dat gaat vanzelf. De afstand was hier dus hooguit een halve meter. Ik was tamelijk verbijsterd. Reactie van Oudste later: "Volgende keer krijg je vier paaltjes en een afzetlint van mij mee." Dat zal ze leren! 

Honderd wachtenden voor u
Toen mijn nummer werd afgeroepen – dacht ik – stond er nog iemand op. Op dat moment bleek dat er nog precies honderd wachtenden voor me waren (zij had 085, ik 185) en dat ik dus kennelijk in de verkeerde rij was gezet. Ik werd alsnog naar de juiste balie verwezen, slalommend tussen drommen mensen, ben daar flink in de stress geschoten ("het is hier een mijnenveld, het liefst rende ik nu meteen naar buiten") en binnen een minuut zat ik alsnog in een prikkamertje. De uitgang is inmiddels weer eens veranderd; er is nu een shortcut waarmee je tien meter verderop al buiten het ziekenhuis staat en niet eerst helemaal terug naar de hoofdingang/-uitgang voor het hele ziekenhuis hoeft te gaan. Hadden ze dat niet eerder kunnen bedenken?

Misschien overdrijf ik, want zolang er niemand in je gezicht hoest zal het allemaal nog wel meevallen met dat coronarisico, maar ik voelde me daar allesbehalve op mijn gemak. Naar huis gefietst met flinke tegenwind; gelukkig heeft een e-bike verschillende ondersteuningsstanden, dus ik heb mezelf op een tandje hoger getrakteerd.

Uitslag
De verpleegkundige belde even later voor de uitslag. De bloedwaarden waren goed en ze had mede daarom niet de indruk dat ik longontsteking of zoiets heb. Of die vage verschijnselen en pijntjes en vermoeidheid allemaal bijwerkingen zijn of oprukkende kanker, daar liet ze zich wijselijk niet over uit. Ze begreep in elk geval heel goed mijn bezorgdheid. Maar ik kan in ieder geval morgen immunotherapie nummer 6 krijgen en dan 25 mei de langverwachte ct-scan, deze keer met contrast en van het hele bovenlichaam (thorax en abdomen, heet dat dan). De 27e krijg ik van de longarts de uitslag, nu eens niet telefonisch. Oudste gaat mee.

Tot zover voor vandaag. Ik ga nog eens in mijn enorme berg kaarten duiken, ik ben natuurlijk allang weer vergeten van wie ze allemaal kwamen. En dan heb ik ook nog tig mailtjes en appjes gehad. Ik ben nog nooit zó jarig geweest. Wat ik me nog wel herinner is de kaart van Zoon. Ik heb voor zover ik weet nog nooit een kaart van hem gehad en wat erin staat is privé, maar ik was tot tranen geroerd. Ik heb trouwens ook maar liefst twee kaarten van poezen gehad (dank je wel, Bobbie en Mario, en jullie mensen) terwijl ik niet eens een echt poezenmens ben, maar zó vind ik poezen wel leuk.