Angst

Afgelopen week was zwaar….. hoe dichter het naar dinsdag gaat hoe moeilijker het wordt. Aan een kant gebeurt er eindelijk iets en aan de andere kant wil ik het niet weten, durf ik niet te weten, ben ik bang dat de situatie nog slechter word dan hij nu al is. Steeds vaker is het “wat als” dat in mijn achterhoofd klinkt. Dat geniepige stemmetje dat ik steeds probeer tegen te houden. Maar er zijn afgelopen week steeds vaker momenten geweest dat het me niet meer lukte. Vooral ‘s nachts als ik wakker wordt dan komt de twijfel, de verlammende angst. 

Ik kan het niet goed uitleggen hoe het voelt. Het vliegt je letterlijk aan op zo’n moment. Ik probeer dan ademhalingsoefeningen te doen, te mediteren maar meestal zonder succes. Gelukkig val ik wel makkelijk in slaap (na twee glazen wijn 🤔) en slaap ik redelijk. Maar ik wordt steeds wakker omdat mijn lijf volledig verkrampt is, mijn handen tot vuisten gebald, kramp in mijn benen en armen en hoofdpijn. Zelfs in de nacht werkt de angst door. Het wordt echt hoog tijd dat aan deze onzekerheid een einde komt zodat ik weer adem kan halen en dan hopelijk zonder dat de scans nieuwe uitzaaiingen laten zien.

Gelukkig heb ik de afgelopen dagen en ook vandaag en morgen veel afleiding dat helpt wel om mijn gedachten te verzetten. Maar ik sta er mee op en ga ermee naar bed. Ik heb het lange tijd best goed kunnen parkeren maar nu lukt dat even niet meer. Ik wil terug naar de tijd die nog onbezorgd was maar weet heel goed dat dit onmogelijk is. ‘Kon ik maar, had ik maar, wist ik maar‘…..