En dat is twee, toch?

Na maar een paar uurtjes slapen, was het eindelijk vandaag. Tot mijn grote verbazing ben ik afgelopen weer positief en vol goede moed geweest. Vanmorgen voelde ik me helaas andees. Alle negatieve gedachten gingen door mijn hoofd. 

Het was net als 3 jaar geleden donker toen we wegreden. Weer diezelfde route met dezelfde angst, maar hopelijk een goede  uitslag. Om 8.05 uur liepen we de blauwe route naar radiologie. Daar weer wachten in de wachtkamer. Ik werd gelukkig snel binnengeroepen. Er werd verteld dat ze een nieuw apparaat hadden. Deze zou minder pijnlijk zijn. Ik zei dat ik het onderzoek niet lastig vond, dat pijn me niet uitmaakt. Alleen de uitslag is spannend. Na wat trekken en pletten mocht im weer naar de wachtkamer. Daar begint dan de hel van het wachten. Na een paar minuten kwam de zuster, die toevallig ook bij de echo van minn diagnose was, naar me toe. Zij vertelde dat de foto technisch goed gelukt was. Daarna vroeg ze of ik morgen nog een afspraak had. Huh,, technisch goed, morgen.....wat heeft dit te betekenen? Ik reageerde meteen met de vraag dat ik vandaag toch de uitslag zou krijgen. Ja alles is goed. Je kan morgen met een gerust hart naar je afspraak. Oke, dus toch goed. Ik bedank haar nog voor de steun 3 jaar geleden. Die steun is me zo bijgebleven en ik heb haar nooit kunnen bedanken.

Samen met mijn man lopen we naar het restaurant en halen we koffie. Ik zit wat  verdwaasd voor me uit te staren. Ik had verwacht heel blij te zijn, maar im blijf maar hangen in het eerste gedeelte. Technisch goed, morgen afspraak (heb ik ook voor de officiele uitslag en zometa).Is de uitslag wel echt goed. Als ze iets zouden zien, dan zou ik toch wel meteen een echo krijgen? Ik moet er dus maar vanuit gaan dat het goed is en dat dit een mindfuck is. Ik stuur onze ouders en mijn kinderen een berichtje dat de uitslag goed is. Morgen de officiele uitslag en zometa.