De ontdekking…

Voor ik mijn “ontdekking” deed zal ik eerst mijn “borsten” geschiedenis toelichten. Door een verstoorde hormoon balans had ik veel last van gynaecomastie en ben daar 2 x aan geopereerd in het verleden. Ik ben dus altijd al wel bezig geweest met mijn borsten als man. Niet raar voor mij als daar veranderingen of uiterlijke veranderingen plaats vinden. Zo ook de afgelopen 2 maanden waarin ik zag dat er bij mijn linkerborst de tepel ingetrokken was…. Geen aandacht aan geschonken ivm boven beschreven historie. Daar naast je wordt ouder, houd van het goede leven en ik heb ook wat overgewicht. Het zal wel bij mijn “overgang” horen dacht ik? Vrijdag 4 Juni j.l. sta ik onder de douche en scheer ik mijn borst en voel ik een klein bultje boven mijn linker tepel, ik voel nog een keer goed en ja daar zit echt wat. Ik denk misschien wat litteken weefsel van de eerdere borst operatie’s misschien dat dit zich nu laat zien? Ik besluit toch even op het internet te gaan zoeken of er borstkanker bij mannen voor komt of überhaupt bestaat? De paniek slaat toe want ik kon alle symptomen aanvinken ✅….

In overleg met mijn vrouw toch maar even de dokter gebeld en ik kan die zelfde middag gelukkig terecht. We hebben een hele fijne vrouwelijke arts 👍🏼 en zij wist in eerste instantie niet goed wat ze er mee aan moest? Andere dokter erbij en beide vroegen aan mij “wat denkt u zelf meneer Castelijns”? Achter af belde de dokter mij op dat ze nog nooit eerder een man hadden gehad met borstkanker of deze diagnose hadden gesteld. In overleg een door verwijzing naar de Mammapoli gekregen en direct een rondje gaan bellen bij welk ziekenhuis er plek was in de regio. Maandag 7 juni waren we namelijk 25 jaar getrouwd en zondag de 13e zouden we een mooie reis gaan maken samen met onze kinderen ivm ons huwelijk. Ik wilde dus graag snel schakelen voor de vakantie. 

Tot mijn verbazing hadden de meeste ziekenhuizen met een Mammapoli pas plek vanaf 15 juni en dat was immers te laat want we wilde de “onzekerheid” niet over de vakantie heen tillen. Uit eindelijk en godzijdank konden we terecht bij het Ter Gooi ziekenhuis in Hilversum en wel op dinsdag 8 juni j.l. om 9 uur in de ochtend. Het hele weekend en de maandag (onze trouwdag) in de “rats” gezeten want het zal mij toch niet gebeuren? 

Na de mammografie kwam er direct een radiologe bij die toch nog even een echo wilde maken 🙄……”Ik vertrouw het niet meneer Castelijns” vertelde ze mij, ik wil ook nog graag een biopsie nemen en ik zie bij de lymfe ook wat zitten waar ik een punctie van wil nemen. Na dat we klaar waren vroeg ze mij om donderdag terug te komen voor de uitslag van de biopsie, maar de uitslag van de lymfe punctie weet ik vanmiddag al zei ze. Wilt u die donderdag meteen bespreken of zal ik u vanmiddag bellen? Doe vanmiddag maar zei ik want als de lymfen kwaadaardig zijn dan is de tumor dat ook zei ik.

De onzekerheid werd als maar groter en groter, s’middags om 3 uur kwam het telefoontje met het slechte nieuws…..de grond sloeg onder onze voeten vandaan. Direct moest er een afspraak gemaakt worden voor een pet ct scan om te kijken of het niet verder was uitgezaaid. Deze ging plaats vinden op woensdag 16 juni j.l., we hebben die middag meteen onze vakantie geannuleerd…..hier begon de “Rollercoaster” pas echt.

Donderdag 10 juni als nog naar de chirurg gegaan voor de uitslag van de tumor. Hier kregen we relatief goed nieuws, de tumor zat nog in stadium 1 was 12 mm groot en nog niet agressief. De uit zaaiingen in de lymfe hoopte ze dat die geïsoleerd zouden zijn. Maar de pet ct scan zou die uitsluiting moeten geven en aan de hand daar van zou ik het behandelplan krijgen samen met de oncoloog op 17 juni. “Hoe blij kun je zijn met de kanker die jou is gegeven”?

Woensdag 16 juni ben ik heel nerveus voor de pet ct scan, wat gaan ze nog meer zien/vinden, is het uitgezaaid, wat voor diagnose komt hier uit, hoe lang krijg ik nog in dit leven, alles spookt door je hoofd. De onzekerheid en angst nemen in deze weken zwaar de overhand terwijl iedereen zegt: “Kom op Ron je moet positief zijn”. Ik wil dat ook wel alleen kan daar nu nog even geen kracht en hou vast in vinden…, ik ben echt mijn stuurwiel kwijt.

Donderdag 17 juni is het D-Day en gaan we binnen 9 dagen voor de 4e keer richting het Ter Gooi Ziekenhuis. Het beste nieuws wat we ons nu konden wensen was dat het niet verder uitgezaaid zou zijn in mijn lichaam en de rest zien we daarna wel. En daar kwam het verlossende antwoord….De uitzaaiingen zijn beperkt gebleven tot de Lymfeklieren…pffff. Behandelplan is nu opereren, amputatie/verwijdering van beide borsten (rechts preventief) dit gebeurt vrijdag 25 juni a.s. En daarna 15 bestraling’s behandelingen in het AVL Ziekenhuis + de komende 10 jaar hormoon pillen.

Na deze diagnose kan ik het positieve denken weer in gang zetten en kracht vinden. Ik heb eindelijk iets om voor te vechten en kan dit winnen…. Snap ook heel goed dat ik er nog niet ben en het nog heel heftig gaat/kan worden maar dit is wel het beste nieuws dat ik maar kon krijgen. “Hoe blij kun je zijn met de kanker die je is gegeven”… ik zal het moeten omarmen en alles wat mij aangereikt wordt om hier tegen te vechten met 2 handen aanpakken. 

Mannen (en ook vrouwen natuurlijk) allemaal heel veel sterkte en kracht met jullie process in de “Rollercoaster” die kanker heet.

Liefs Ron.