Een trombosebeen

Ik blijk dus toch een trombosebeen te hebben.
Dit is even een tegenslag omdat ik nu even slecht ter been ben en daardoor wat meer aan huis ben gekluisterd en niet kan wandelen of sporten. Fietsen lukt wel, dus moet ik maar proberen dagelijks een stukje te fietsen.
Hopelijk duurt dit niet te lang. Verder moet ik mezelf dagelijks een injectie geven met bloedverdunners. Dat gaat zeker een half jaar duren. Het prikje zelf voel je niet, ik heb een redelijk zwembandje waar ik voorlopig op los kan gaan. Het is gewoon lastig dat je er elke dag rekening mee moet houden.

Afijn, over tot de orde van de dag. Ik heb met een arts in opleiding mijn angst mbt de trombose besproken en zij heeft me gerust kunnen stellen: trombose komt nu eenmaal vaker voor bij mensen die een chemokuur krijgen. Kwestie van pech.
Op de een of andere manier leidt het ook wel weer af, ik kan het moeilijk uitleggen, maar dit is iets wat iedereen kan krijgen.
Vanmorgen kwam een vriendin, een praktijkondersteuner, een kop koffie drinken. Zij had een boek voor me mee van Ed Roos: 'Kanker, simpel uitgelegd'. Ze kent mijn honger naar feiten. Ik realiseer me dat ik met het lezen van een dergelijk boek me juist bang kan maken, maar misschien helpt het me ook om mijn te doorlopen behandelingen beter te kunnen begrijpen.
Feit blijft dat, op dit moment, zorgen voor een goede mentale en lichamelijke weerbaarheid het enige is dat ik kan doen. En dat betekent dat ik mezelf af en toe een flinke schop onder de kont moet geven. Ik heb gelukkig een man die me met zijn west-friese nuchterheid regelmatig weer met twee benen (waarvan een trombosebeen) op de grond zet.

* Het bleek dat ik iets niet goed had ingesteld mbt de reacties op mijn blogs, waardoor ik pas net alle reacties gelezen heb en doorgezet. Excuses daarvoor en dank voor al jullie reacties.