Twee zielen, één gedachte

Ik kijk hem niet aan. We zwijgen, even maar, dan vertel ik hem de uitslag. Hij knikt, al zou hij liever schreeuwen. Toch zwijgen wij. Wat valt er in vredesnaam nog te zeggen? Samen zijn wij opgegroeid, grootgebracht. Lachen, huilen maar bovenal leefden wij het leven. Het is fucking Godgeklaagd. Elke beweging ontsproot in gezamenlijkheid. We kijken elkaar aan… en vouwen onze handen desondanks samen als één.
‘Elke vorm van hoop is nog altijd beter dan wanhoop,’ mompelt hij. Ik knik, al zou ik liever schreeuwen…