ONT-MOETEN

Onze ontmoeting zal ik nooit vergeten.

In de wachtkamer van het ziekenhuis  nota bene.

Ik trilde over mijn hele lijf, stonk een uur in de wind maar het leek je niets te kunnen schelen.

‘Sorry, ik maak niet een al te beste indruk,’ stamelde ik.

Je lachte een tikkeltje geheimzinnig.

Samen dronken wij een bakje koffie uit de automaat. 

Het voelde vertrouwd, al kende ik je niet.

Vond je mooi, was op slag verliefd.

Ik hield je stevig vast, maar daar was je niet helemaal van gediend.

‘Doe maar niet,’fluisterde je.

Ik knikte en blies je een handkus toe.